İçimizde bir yerlerde hepimizin farklı trajedileri vardır. Belki geçmişten kalan, belki de şimdi yaşadığımız trajedilerdir bunlar. Belki de ikisi birdendir. Trajedilerimiz yoksa bile bir gün mutlaka yaşayacağızdır bu trajedileri.

Hayatın bizlere yüklediği en büyük zorluk ise acılarımızı dış dünyaya belli etmeme zorunluluğudur. Herkes bir şekilde maske sahibidir. Değilse de bir gün mutlaka olacaktır. Bizlere trajediler veren toplum onları görmek istemez. Hayat hem suçlu hem güçlüdür bizlere karşı. Bizlere de bunca acıyı belli etmemek düşer.

Hepimiz sırtımızda bir yükle gezeriz. O yükü bıraktığımız anda ise hayat bunun hesabını sorar bir şekilde. Çevremizdeki insanlar bizden uzaklaşır, başarılarımız azalır. O yükü bıraktığımız an kendimizle yüzleşiriz. Böyle bir durumda hayatın bize sunduğu yaptığı tek iyilik ise kendimizle yüzleşmemiz olur. O zaman kendimizi görmüş oluruz.