İnsanlara bir şeyleri söylemek genellikle çok kolay olsa da bazen bu tam olarak böyle olmaz. Genellikle gün içerisinde konuştuğumuz sözlere hiç dikkat etmeyiz. Bir şeyler söyler söyler dururuz. Konuşuruz, iletişim kurarız ama ne söylediğimize, ne yaptığımıza çok dikkat etmeyiz. Ancak bazı durumlarda bazı şeyleri söyleyemez hale geliriz ve bu söyleyemediğimiz şeyler kendi içimizde bizi sıkmaya, bizi yormaya başlar. Bazı şeyleri söylemek çok zordur. 

Ve hem çok zordur hem de bazen söylemek de gerekir. Çünkü söylemezsek karşımızdaki insan bundan zarar bile görebilir belki. Söylemek zorundayızdır. Belki gerçekleri dile getirmeniz gerekir. Belki doğruları söylemek zorundayızdır ama zor da olsa söylemek zorundayızdır. Söyleyemediğimiz her an içimizde büyümeye ve bizi sıkmaya başlar.

Bu gerçekten de çok kötü bir durumdur. Sırf bir şeyleri söyleyemiyoruz diye sürekli olarak içimizde büyüyüp duran bir parça gibi bize ağırlık vermeye, bizi sıkmaya başlar. Bir şeyleri söylemek çok zordur ama söyleyemediğimiz her anda içimiz sıkılıyordur. Eninde sonunda bir şekilde söylemek istediklerimizi söyleriz. Bu sıkıntıdan, bu yükten kurtuluruz. Bazen bu yük öyle bir hale gelir ki bazı insanları hasta bile edebilir sırf söylemek istediklerini söyleyemediği için. Ancak burada önemli olan şey söylemek istediklerini söyleyebilme becerisidir. Bir şekilde insanın söyleyip kurtulması kendisi açısından en iyisi olacaktır. Sonuçta insanın kendisini hasta etmesinin veya kendisini bu kadar sıkmasının bir anlamı olmayacaktır. Bazı şeyler sırdır, söylenmez. Ama söylenmesi gereken bir şey varsa da zor da olsa bir şekilde söylemek en iyisi olacaktır.