İskandinavya'nın çoğunun engebeli ve dağlık olduğu düşünüldüğünde, Vikingler için karada yaşamın ne kadar zor olduğu anlaşı­lıyor. Üstelik, büyük ormanlar ve göl­ler de özellikle kötü havalarda ulaşımı son derece zorlaştırıyordu. Göllerin ve nehirlerin donduğu kış aylarında kara­da yolculuk yapmak çok daha kolaydı. Donan nehir ve göllerin üzerini kapla­yan kar, geçişi çok kolaylaştırıyordu. Genelde kayak ve kızaklarla yolculuk yapan insanlar, derin karda kar ayakka­bıları giyiyorlardı.

Büyük kızaklar atlar tarafından çekiliyor, atların buz üzerin­de kaymasını önlemek için tırnaklarına demir kramponlar takılıyordu. Yaz ay­larında ata binen ya da yürüyen Vi­kingler, uzun yolculuklarda atların ya da öküzlerin çektiği arabalara biniyor­lardı. Bu zorlu iklim şartlarında yaşayan Vikingler'in çoğu çiftçiydi. Kötü hava­larda bile verimsiz toprakları ekmeye uğraşan bu kuzeylilerin bazıları, za­manla yaşadıkları yerden sıkılıp uzak­lara yelken açmayı tercih ediyordu, İz­landa gibi yerlere giderek daha verimli ve geniş alanlarda yaşamayı hayal edi­yorlardı.  

Yemek için koyun, domuz, sığır, keçi, at ve kümes hayvanı yetiştiriyor; ke­çi, koyun ve sığırların sütünden de ya­rarlanıyorlardı. Ne var ki, çiftliklerin çoğunda hayvanların kışı geçirmesi için özel olarak yapılmış ahırlar olma­sına rağmen, hayvanların çoğu soğuk kış şartları ve açlığa dayanamayarak ölüyorlardı. Bir Viking'in zenginlik öl­çüsü, sahip olduğu hayvan sayısıydı.