Hayatta bazen acı çekmenin, zorluklara katlanmanın ya da azla yetinmenin iyi bir şey olduğu söylenir. En azından bunu söyleyen bazı yapılar vardır ve bu yapılar toplu yaşanan sefaleti, acıları ve eziyetleri övülecek bir hale getirir.

Peki bu tarz görüşler nereden geliyor olabilir? Bence bu tarz görüşler kötü koşullarda insanlar isyan etmesin diye ortaya çıkmış görüşlerdir. Bir ülke düşünün. Bu ülkeyi yönetenler herkesin insan gibi yaşamasını sağlayacak kadar yetenekli değil.

Ama bu yöneticiler başarısızlıklarının hesabını vermek istemedikleri için yönettikleri insanların fakirliğini ve acılarını övünülecek bir hale getirirler. Böylece acılar ve sefalet başarısız yöneticiler için bir problem olmaktan çıkar. Peki bu gerçeği bilen başarısız yöneticiler için hayat fakir, acı dolu ya da sefalet içinde geçiyor mudur? Bu sorunun cevabını ise sizlere bırakıyorum.