İnsanı hayata bağlayan yegane şey hedefleri ve amaçları uğruna verdiği savaş ve mücadeledir. Bu mücadele insanın boşluğa düşmesini engeller. Amaçsız kalmak hayatın fırtınalı ve kaotik yapısı içinde neredeyse imkansızdır.

İnsanın hayatta sahip olduğu amaçlar asla bitmez ve bitmemelidir de zaten. Hayatta amaçladığı her şeye genç yaşında ulaşıp amaçsız kalan bir insanın geldiği son noktada büyük bir mutsuzluk ve trajedi bekliyordur.

İnsanların hayatlarını kolaylaştırmak için sürekli olarak çalışıp sonra da o noktaya ulaştıkları zaman yani rahata erdikleri zaman büyük bir bunalıma girecek potansiyele sahip olmaları gerçekten trajikomik. Hayat insana insan doğası üzerinden sürekli olarak alaycı şakalar yapıyor. İnsan kendi doğasından koptuğu her an düşüyor.