Bazı insanların herkesle anlatabilmek, samimi olabilmek ya da iletişim kurabilmek gibi harika yetenekleri vardır. Ancak bazı insanlar ise herkesle anlaşamaz ya da herkesle geçinemez. Bazı insanlar toplumdan uzakta kalır.

Bu uzaklaşma ise görünürde olmasa da insanın içinde yaşanır. İnsan içinde diğer insanların güldüğü şeylere gülmeyebilir, ağladığı şeylere ağlamayabilir, sevindiği şeylere sevinmeyebilir ya da üzüldüğü şeylere üzülmeyebilir. İnsan dışında yaşıyormuş gibi gözükse de içinde yalnızlıktan başka hiçbir şey hissetmez.

Ama bu yalnızlık içinde diğer insanların anlam veremediği davranışları görür. Gördükçe de içinde sadece yalnızlaşmaz ayrıca içinde diğer insanları da dışlamaya başlar. Toplumdan dışlanmamak için hislerini dışarıya yansıtmayınca ise içi öfke ile dolmaya başlar. Çünkü içi ve dışı artık bir değildir.