M.Ö. 2800 yıllarında Mısırlılar, dekoratif amaçlarla ince ahşap tabakaları, daha kalın kütüklerin üzerine yapıştırmayı biliyorlardı.

Zamanla, ince tabakaların üst üste getirilmesiyle elde edilen bir tahta perdenin, aynı kalınlıktaki yekpare bir tahta perdeye oranla daha dayanıklı olduğunu fark ettiler. Ne var ki, ahşabın bu özelliği, 19. Yüzyıla kadar ihmal edildi ve ince kesilmiş ağaç dilimleri yalnızca dekoratif amaçlarla kaplama unsuru olarak kullanıldı.

1830 yılında, Avusturyalı marangoz Michael Thonet, çok ince tahta dilimlerini buhar yardımıyla istediği biçimde şekillendirdi. Sonra bunları birbirine yapıştırdı ve değişik türde mobilyalar üretti.

Zamanla bu mobilyaların yekpare keresteden yapılmış benzerlerine oranla çok daha dayanıklı oldukları kanıtlandı. Zira, her ince tabakanın genleşme gücünün birleşmesi, tek parçalı kalın bir tabakanın genleşme gücünden çok daha fazlaydı.