Tüketim etkinliklerinin bireysel kişiliğin bir dışa vurumu olarak ele alındığı Post-Fordizmde tüketimin; sosyo-kültürel mekanizmalar -popüler kültür, moda, reklam, kitle iletişim vb.- aracılığıyla yanıltıcı ve karmaşık bir kimliğe bürünerek üretim etkinliklerinin önüne geçmekte ve toplumun bütün katmanlarında -üst katmandan aşağıya doğru yayılan bir biçimde- hüküm sürmektedir. Bu bağlamda tüketilen nesneler; bireyin bedenine ilişkin tasarruflarında, boş zamanı değerlendirme biçimlerinde ve alışkanlıklarında -giysi, yeme-içme tercihlerinde, tatil, ev, otomobil vb. seçimlerinde- toplumun diğer kesimine bilgi sunmaktadır. Dolayısıyla birey, kendisinin ve toplumun diğer kesiminin özerkliğini ve toplumsal konumunu tüketim nesnelerinin imajları aracılığı ile elde etmektedir. Bu anlayış bireyin birbirinin aynısı olan ürünler yerine daha kolay fark edilebilen ve daha gösterişli ürünlere yönelmesinde ve fark edilme arzusunu tatmin etmek için daha fazla para ödemeye razı olmasında etkili olmaktadır.

Bu tür olgu ve süreçlerin bir sonucu olarak üretimden ziyade tüketimin vurgulandığı Post-Fordizm çağında; makineye dayalı üretim anlayışı, yerini bilgiye dayalı üretim anlayışına; ürünleri kitlesel olarak üretme anlayışı, yerini özel siparişlere; seri üretim, yerini parça başı üretime; büyük üretim fabrikaları, yerini küçük ölçekli üretim tesislerine; Post-Fordizmin içerdiği esnek üretim ve birikim rejiminin, işgücü piyasalarında çalışma biçimini ve süresini esnekleştirmesiyle ortaya çıkardığı; iletişim, hizmet ve üretim teknolojilerindeki gelişmelerin üretimin mekânsal yapısının değiştirmesi ile teknoloji, üretim ve hizmet gibi farklı bileşenlerin kullanımının mümkün olabildiği evden tam veya yarı zamanlı bir çalışma biçimi olan home office tarzı çalışan vasıfsız uzmanlaşmış işgücü, yerini kalifiye işgücüne; üretim ve çalışma kültürü, yerini tüketim kültürüne; standardizasyon, yerini farklılaşan taleplere uyum sağlayacak esnekliğe bıraktı.

Modernist kültürel normlar, yerini post-modernist kültürel normlara; cinsiyet farklılığına vurgu yapan giyim tarzı, yerini unisex giyim kalıplarına; işlevsel tüketim, yerini sembolik tüketime; ürün kültürü ise yerini marka ve imaj kültürüne bırakmıştır. Bu bağlamda 19. yüzyıl, çalışıp biriktirmenin ve istifçiliğin hâkim olduğu bir üretim toplumuna; 20. yüzyıl ve sonrası ise harcama isteğini üstün tutan ve artan tüketimi öne çıkaran bir tüketim toplumuna ev sahipliği yapmıştır.