Bilimsel gerçeklik, özellikle yaşadığımız son 100 yıl içerisinde belki de gerçekliğe ulaşmanın en kesin yollarından birisi olarak karşımızda durmaktadır. İnsanın gerçekliğe ulaşma yolları konusunda en ilkel olanı, bireyin kendi bakış açısıyla tüm kainatı analiz etme çabasıdır. Sadece kendi tecrübeleri, kendi yaşanmışlıkları ile bunu yapmaya çalışır. Bunun bir farklı yolu, bir üst yolu ise yaşanılan toplumun ortak değerleri, ortak tecrübeleri ve ortak yargıları üzerinden bir hakikat oluşturma çabasıdır. Bunun daha da üzeri ise, son 100 yılda görmeye başladığımız bilimsel gerçekliği kullanarak evren yasalarını açıklayıp, gerçekliği de bu evren yasalarına göre inşa etme çabasıdır.

Bilimsel gerçeklik, yaşanılan kainatın gerçeklerini ve neyin neden olduğunu açıklamak konusunda gerek bireyin kendi gerçekliğinden, gerekse toplumun yarattığı gerçeklikten çok daha kesin ve emin bir yol olarak gözükse de bilimsel gerçekliğinde aslında tüm kainatı açıklamaktan ne kadar uzak olduğunu şu şekilde anlayabiliriz. Bugün insanlığın evrenin belki de %3'ünü, %4'ünü keşfedebildiği söyleniyor. Frikadan %96'sında ne var biliyor muyuz? Tam olarak bilmiyoruz. O zaman bilimsel gerçekliğin de şu anki haliyle en azından tüm gerçekliği tam olarak açıklayamadığını söyleyebiliriz. Bilimsel gerçeklik, bireyin kendi gerçekliğinden veyahut da toplumun yarattığı gerçeklikten daha iyi bir yol olduğunu, gerçekliğe ulaşmak için daha iyi bir yol olduğunu ortada olsa da bilim de şu anki haliyle tüm kainatın gerçeklerine ulaşmaktan uzakta bir yerde duruyor.

Ve bilimin tam olarak evrenin tüm hakikatlerine veya gerçeklerine ulaşamamasının bir diğer önemli sebebi de insanın sınırlı algılarla yaratılmış olması. İnsan sınırlı bir dalga boyunda duyar, görür ve sınırlı bir aralıkta koku alabilir. İşte bu, bilimi yapan ve üreten insanın da aslında kendi yarattığı biliminde ne kadar kısıtlı olabileceği gerçeğini gözler önüne serer. Bu açık bir teknoloji ile kapatılabilir ama evrenin tamamının keşfedilmesi konusu, o kolay kolay giderilebilecek gibi durmuyor.