Yılan, insanın bilincine zaman kavramının başlangıcıyla girdi ve insanoğlunun ilk tanrılarından biri oldu. Kimi yerde kaosu, kimi yerde de düzeni temsil etti yılan. Bazı toplumlar ona taptı, bazıları da ondan çok korktu ama yılan bütün kültürlerde sanatçıların esin kaynağı oldu.

Tanrı, Havva'yı Adem'in kaburgasından yarattıktan biraz sonra Havva yılanla karşılaştı. Yılan, Havva'yı Cennet'in ortasında bulunan ağaçtaki elmayı koparması için baştan çıkardı. Havva da densizlik edip aslında ye­memesi gereken elmayı yedi ve göz­lerini "bilgi" ye açtı.

Bununla da yetin­meyerek elmayı Adem'e yedirdi. Za­vallı çift, yılanın oyununa geldikleri için Cennet'ten kovuldular ve ölümsüzlüğü yitirerek ölümlü insan oldu­lar. İşte bu yüzden yılan, Michelangelo Buonarroti'nin Vatikan'daki Sistine Kilisesi'nin duvarlarına 1508'le 1512 arasında yaptığı fresklerde baştan çı­karıcı bir kadın; Adem'le Havva da yaşlanmış ve porsumuş insanlar ola­rak resmedildiler.

Semavi dinlerin te­meli olan Yahudilik'te "Hawwah" ola­rak bilinen bizim Havva'nın adı, İn­cil'in yazıldığı ilk dil Aramice'de yılan anlamındaki "Hiwya" kelimesine çok benzer oldu. Bu "İlk günah"ını insa­noğluna unutturmamak için, erkekle­rin boğazındaki gırtlak çıkıntısına da "Adem elması" dendi.