Bilimadamlarının şimdiye ka­dar bulduğu yöntemler çok mik­tarda negatif egzotik madde ya da anti-madde gerektiriyor. 1948 yılında, Hollandalı fizikçi Hendrik Casimir, yüksüz (nötr) iki madeni levhanın bir vakum için­de birbirlerine yakın konmaları durumunda, kuantum vakum dalalanmalarının onları birbirine çekeceğini gösterdi...

Kuantum dünyasında, dalgalar parçacıklara, parçacıklar da dal­galara benziyor. Buna göre, levhaların arasındaki vakum dalga­lanmaları sürekli dalgalar-aynı çekilip bırakılmış bir gitar telinin üzerindeki sürekli dalgalar gibi-olarak düşünülebilir. Bu da de­mek oluyor ki, sadece belli dal­ga boyları dalgalanmaları kabul ediliyor (şekle bakın)... Levhala­rın dışında ise böyle bir sınırla­ma yok... Burada bütün dalga­ boyları kabul görüyor.

Buna göre, levhalara dışarıdan çarpan parçacıkla­rın sayısı içeriden çarpanlardan çok daha fazla... Diğer bir deyişle, dışarı­daki basınç içeride­kinden daha fazla olduğundan levhaların birbirine doğru yaklaşmaları kaçınılmaz... Dışarısı 0 basınçlı bir vakum olduğundan, içeride negatif basınçla egzotik madde ya da anti-madde olması gereki­yor. Ne yazık ki, henüz kimse bu kadar anti-maddenin nasıl bula­nacağını bilmiyor. Üstelik bilima­damlarının bugüne kadar buldu­ğu her zamanda yolculuk yönte­minin en büyük gereği bu anti­madde... Şu anda tek umut, birile­rinin dilityum kristali madenini bir an önce bulması.