Korsanlarla kral temsil­cileri arasında bir disiplin ve tazmi­nat anlaşması bile imzalanırdı. Sa­vaşta yaralanan korsanlar, bu anlaş­ma çerçevesinde tazminat alırlardı. Bir parmağını, ya da gözünü kaybe­dene 100 altın para, sol kolunu kay­bedene 500, sağ kolunu kaybedene 600 altın para tazminat ödenirdi. Kaptan, diğer korsanlardan her zaman iki misli daha fazla pay alırdı.

Ancak, korsanlık aleminde kaptan statüsünün, donanmadaki kaptan su­bay statüsünden farklı olduğunun al­tını çizmek gerekir. Korsanların kap­tanı en küçük bir hata yaptığında em­rindeki serseriler ayaklanır ve onu alt ederlerdi. Kaptanlara genellikle iki tür ceza verilirdi: Ya az miktarda yi­yecek ve bir tüfekle ıssız bir adaya bırakılırlardı, ya da geminin iskele­sinden denize doğru uzatılan bir tah­tanın üzerinde saatlerce bekletilirler­di.

Yeni Kıta'nın İspanyollar tarafından keşfedildiği dönemde, İngiliz­lerle Fransızlar'ın çıkarları denizde çakışmıştı. İspanyollar ve Portekizli­ler her ikisinin de ortak düşmanlarıy­dı. O günlerde özellikle Karaibler'e dehşet saçan korsanların büyük bir bölümü ya İngilizlerin ya Fransız­lar'ın himayesi altındaydı. Kendi he­sabına korsanlık yapmak isteyenler ise, en acımasız bir biçimde, şiddetle cezalandırılıyordu. Karaibler'e hakim olan korsanlar arasında da, Hollan­dalı Lavasseur, yine Hollandalı Lorenzo de Graff ve Fransız François de Grammont gibi isimler ünlüydü... 

18. yüzyılın başlarına gelindiğin­de, Portekiz ve İspanyol rakiplerini alteden İngiliz ve Fransızlar için, "devlet eliyle korsanlık" verimli bir faaliyet olmaktan çıkmış, ülkenin sır­tında bir yük haline gelmişti. 1715 yılında, Hollanda'nın Utrecht kentin­de toplanan Avrupa'nın büyükleri, korsanlığı resmen yasadışı ilan ettiler ve kralların hizmetinde çalışan kor­sanları donanma içinde eritmeye baş­ladılar. Bazı ünlü korsanlar, bu mes­leği bırakıp iş hayatına atıldılar ve çok zengin oldular. İşte, günümüzde filmlerde korkunç anlatımlarını izle­diğimiz gerçek korsanlar da bu tarih­ten sonra ortaya çıktılar.