Ateşe, suya, soğuğa ve para­zitlere karşı ağacın gövdesini o ko­ruyor. Mantar hücreleri daha derin­lerde hayat buluyorlar ve daha sonra yüzeye doğru hareket ediyorlar. Bu hücreler sürekli çoğalma özelliği ta­şıyorlar. Yüzeye en yakın olan hüc­reler en yaşlı hücreler...

Mantar tabakaları her yıl plaka biçi­minde bir katman oluşturuyor. Tıpkı hayvanların deri değiştirmesi gibi, ağaç kabuklan da yeni mantar kat­manları oluşturarak kendilerini ye­niliyorlar ve bir önceki katmanın parazitlerinden arınıyorlar.

Bunlar doğar doğmaz "süberin" isimli bir madde ile do­nanıyorlar. Suyu ve soğuğu geçir­meyen bu madde, daha sonra yavaş yavaş hücrelerin ölümüne de neden oluyor. Mantar hücreleri süberin maddesiyle donandıktan sonra ken­di birleşimindeki suyu yitiriyorlar ve boşluklarına hava dolmaya başlı­yor. Bu hava tabakası ağacın su ge­çirmez özelliğini ikiye katlıyor ve ayrıca ağacın gövdesini termik açı­dan izole ediyor.

Mantar tabakasının altında, ağaç kabuğunun ikinci tabakası bulunu­yor. Bu tabaka "floem" adı verilen farklı bir doku; hücreleri hiçbir za­man ölmüyor ve uzun kanallar oluş­turuyor. Yapraklardan gelen su ve şeker, ağacın kökü ve gövdesine bu kanallar aracılığıyla ulaştırılıyor. Bu, ağacın gelişmesi ve büyümesi için vazgeçilmez bir faaliyet... Ka­buğun fonksiyonları bununla sınırlı değil... Ağaç, yine kabuğu aracılı­ğıyla metabolizmasına zararlı mad­deleri de dışarıya atabiliyor. Bu me­tabolizmaya zararlı maddeler, insa­noğlunun çok eski çağlardan beri il­gisini çekiyor.