Birçok çift için aşklarını asma kilitlerle ölümsüzleştirmek romantik bir gelenek olsa da, ben bu ritüelin en çok hissettirdiği umudu seviyorum; iki insanın aynı anahtara güvenip aynı kilidi kapatması gibi, aslında birbirine inanmaları, ortak bir yol seçmeleri bana her zaman etkileyici geliyor. Köprü korkuluklarında yan yana duran renk renk kilitlere baktığımda, her birinin arkasında ayrı bir hikaye, ayrı bir dileğin olduğunu hissediyorum. Kimileri kilidi kapatıp anahtarı suya atıyor, kimileri saklıyor; ama bence aşkın gerçek simgesi kilidin kendisi değil, onu takarken gözlerinde beliren heyecan. Kilitler zamanla paslansa bile anılar hep taze kalıyor ve şehirlerin üzerinde sessiz bir şekilde birbirine tutunan kalplerin izlerini taşıyor.

Peki ya siz bu konu hakkında ne düşünüyorsunuz?