Bir insanın kendini bir şey zannetmesi, kibirle veya buna benzer ruh halleriyle yan yana konulan bir durum olsa da, işin gerçeği aslında sadece kibirli insanlar değil, hepimiz kendimizi bir şey zannetme hali içerisindeyizdir. Bu kendimizi bir şey zannetme hali içerisinde olmamızı çok basit örneklerle açıklayacak olursak, kendimizi çok yakışıklı, çok güzel veya çok akıllı zannedebiliriz. Bunları zannetmesek bile kendimizi daha az akıllı, daha az güzel veya daha az yakışıklı zannedebiliriz. Veya kendimizi herhangi bir konuda herhangi bir şey zannetme eğilimimiz de olabilir. Bir işi iyi yaptığımızı da zannedebiliriz veya kötü yaptığımızı da zannedebiliriz. Veya o kadar iyi yapmadığımızı da zannedebiliriz. Sonuca baktığımız zaman aslında hepimiz kendimizi bir şey zannetme eğilimindeyizdir. 

Peki bu zannetme eğilimini sağlayan şey nedir? Aslında bu öncelikle insanın kendisini başkalarıyla kıyaslama dürtüsünden gelir. Bu kıyaslama hali insanın kendisini başkalarıyla kıyaslayarak kendini bir noktaya konumlandırması ile ilgilidir. Örneğin çalışkan birisi veya başarılı olduğunu zanneden birisi bunu zannederken başka insanların başarılarına bakar ve kendini o insanların başarılarıyla kıyaslayarak bir çıtaya oturtur. Eğer baktığı insanlardan daha başarılıysa kendisini çok da başarılı zannedebilir. Peki gerçekten çok mu başarılıdır?

Aslında o ortam için başarılı olabilirler ama insanlar kıyaslama alanını genişlettikçe başarılı olup olmadıkları hakkındaki fikirleri başlar. Bir de bu kıyaslama alanına, tarih bilgisine göre bakıp, zamana göre kıyaslarlarsa gerçekten kimin başarılı veya gerçekten kimin başarısız olduğunu anlarlar. Yani demek istediğim şey, insanın kendini bir şey zannetmesi sadece bakış açısıyla ilgili bir durumdur. Bakış açısı genişledikçe insan gerçekten ne olduğunu anlamaya başlar. Her insan kendini bir şey zanneder ama bu bakış açısına göredir. Bakış açısı değiştikçe insanın kendini bir şey zannetme hali de değişecektir.