İnsanlar bir şekilde hayatları boyunca unutamayacağı olaylar yaşayabilirler. Bu olaylar iyi de olabilir, kötü de olabilir ve genelde insanın aklından hiç çıkmayacak olaylar olarak onun aklında kalabilir. Bazı insanların hatırlama yeteneği, hafızaları daha kuvvetlidir ve daha çok anı biriktirirler, daha çok unutulmaz olay biriktirirler, bazıları ise daha az biriktirir. Bazı insanlar için ise daha çok yaşanmışlık, daha çok enteresan olay, daha çok unutulmayacak olay vardır hayatlarında, bazıları için ise daha azdır. Yani bazı insan bir şekilde hayatını doldurabilir aslında ama bazı insanlar hayatlarını dolduramayabilir. İşte dolduramayanlar için bugün ne oluyor ona bakacağız biraz.

 

Anılarını biriktirebilen insanlar o iyi veya kötü olanla yaşarlar ama biriktiremeyen insanlar ise bir boşlukla yaşarlar ömür boyu. İnsanlar kendine şunu sorar, en azından boşluk olanlar. Acaba yapsaydım nasıl olurdu? Acaba oraya gitseydim nasıl olurdu? Acaba şu insanlarla tanışsaydım nasıl olurdu? Acaba gençliğinde şunları şunları yapsaydım nasıl olurdu? diye soracaktır kendini. Bu, boşluğun birinci kısmıdır. Çünkü yapılmayanların yerini doldurmadığı için merak eder. Birde yeri asla doldurulamayacak olan ve bu yüzden sürekli olarak boş kalacak olan yerler vardır. Bu, bir şeyleri hissedebilmek veya hissedememekle ilgilidir veya bir şeyleri belli bir yaşta yaşamakla ya da yaşamamakla ilgilidir.

Yaşayan insanlar yaşadıklarının acısını çekerler, yaşamayan insanlarsa yaşamadıklarının boşluğunu hissederler. Bir ömür boyu bu böyle devam eder. Belki bazı şeylerin bazı yaşlarda yaşanabileceğini düşünebilirsiniz ama aslında öyle de olmaz. İnsan büyüdükçe bazı olayları yaşasa bile çocukluğundaki ya da gençliğindeki gibi bir heyecan veya tat alamayacağı için aslında pek de o olayları yaşamış sayılmaz. Şimdi olayı şöyle düşünün. Çocukluğunda hiç arkadaşlarıyla oyun oynayamamış ya da hiç dışarıda zaman geçirememiş yani çocukluğunu yaşamamış birisini düşünün. Bu kişi otuzlu yaşlarına geldiğinde arkadaşlarıyla oyun oynamaya kalksa o çocukluğundaki heyecanı ve hazzı alamayacak. 

 

Veya o çocukluğunda yaşayabileceği hiçbir duyguyu yaşayamadan bu eylemleri yapacak. Hatta otuzlarına gelmiş bir insanın kaç tane arkadaşı kalır yanında onu da bilemeyiz. Yani bu aslında asla kapanmayacak bir boşluktur bu birey için ve ömür boyu bir boşlukla yaşayacaktır. Nasıl bir şey olduğunu bilmeyecektir. Aslında rasyonel açıdan baktığımız zaman bir insanın çocukluğunda oyun oynayamamış olması pek de önemli bir şey değildir. Ama yaşanmışlık veya yaşanmamışlık açısından, duygusal açıdan baktığımızda bu oldukça önemlidir.

Bazı şeyler belli yaşlılarda yaşanabilir, bir daha yaşanamaz. Yaşamak dediğimizde aslında bir şeyler yapmaktan ziyade belli başlı duygu ve hisleri hissedebilmekle ilgilidir. Tabi bu duygu ve hisleri hissetmek ne kadar önemlidir onu bilemeyiz. Aslında çok önemli değildir, çok temel bir ihtiyaç da değildir. Ama başkalarının neler yaşadığını bilen ve kendinde bunu göremeyen bir insan, bunun boşluğunu önemli ölçüde hissedebilir. Ve bu boşluk bu bireyin hata yapmasına da sebep olabilir. Tabi iradesi zayıfsa eğer. Pek çok şeyi yaşamak veya hissetmek temel bir ihtiyaç olmasa da pek çok insan açısından önemli bir ihtiyaç olduğu karşımıza çıkıyor. Bugün insanların hayatımızı yaşayalım dediği kavramda aslında biraz da bununla ilişkili. 

 

Hayatımızı yaşayalım. Evet. Yani gezmek, eğlenmekle ilgili bir şey. Veya bir şeyleri yaşama fırsatı varken yaşamakla ilgili bir şey. Çünkü bir daha yaşayacak zaman veya imkan olmayabilir. Pek çok insan boşluk yaşamaktansa iyi veya kötü bir şekilde yaşamış olmayı tercih ediyor. Zaman akıp gitse de insanlar zamanlarını bu duygusal ihtiyaçlarının peşinde koşarak harcıyorlar. Peki hangisi daha kötüdür? Hiç yaşamamış olup bir ömür boşluk hissetmek mi? Yoksa iyi veya kötü bir anıyla yaşamış olmak mı? İnsanların nelerin peşinde koştuğuna bakılırsa boşluk çok daha kötü oluyor. Bomboş olması. İçindeki boşluk hissi.