Bazı insanlar kadere inanırlar. Yaşadıkları hayatın bu gidişatını kabullenip daha fazlası için uğraşmazlar. Yaşadıkları hayata sevinirler veya üzülürler. Sevinseler, sevinerek yaşarlar. Üzülseler, üzüntülerini değiştirmek için bir çabada bulunmazlar. Sadece kabullenirler. Bunun yanında bir de isyan edenler vardır. Yaşadıkları hayatın değişmesini isterler. Bir şeylerin yanlış gittiğini düşünürler. Evet, bir şeyler yanlışta gidiyordur. Ancak bunu değiştirecek güçleri de yoktur. Ama yine de isyan etmeye devam ederler. 

 

Bu gidişatı kabullenmezler. Peki ya sonra ne değişir? Hiçbir şey değişmez aslında. Aslında ne kabul etmek ne de isyan etmek bunlar önemli kavramlar değildir. Önemli olan şey bir şeyleri değiştirmek ya da değiştirememektir. Yani değiştirecek güce sahip olmak veya olmamaktır. Eğer bir gücünüz yoksa isyanınızın hiçbir anlamı olmayacaktır. Eğer bir gücünüz yoksa kabullenişinizi kimse takdir etmeyecektir.

Önce yanlış giden duruma ettiğiniz bireysel isyanları bir düşünün. Tabi isyan eden birisiniz. Elinize ne geçti? Zaman kaybından, sinirlenmekten başka elinize ne geçti? Hiçbir şey geçmedi. Ya da kabullenenlerdensiniz. Elinize ne geçti? Üzülmekten, daha çok acı çekmekten başka elinize ne geçti? Bir şeyler olup biterken kabul etmek ya da isyan etmek. Hiçbirinin size bir faydası olmayacaktır. Aslında isyan etmek de sizin enerjinizi alıp götürür. İsyan edeceğiniz enerjiyi kendinizi değiştirmeye harcasaydınız, belki de hayatınızı da değiştirebilirdiniz. Ama isyan etmek daha kolaydır. Sadece isyan edersiniz. Harekete geçmezsiniz. 

 

Bir şeyleri değiştirmeye çalışmazsınız. Sadece isyan edersiniz. Kabullenmek ise zaten harekete geçmenizi engeller. Harekete geçmezsiniz. Yani isyan etmek veya kabullenmek hiçbirisi size bir fayda sağlamaz, size bir getiri sağlamaz. Sadece size zaman kaybettirir. Aslında ikisi de duygusal bir reaksiyondan başka bir şey değildir. Kabullenmek, olayları dramatize etmek ve acı çekmek, belki de bu acıyla yaşamak bazı insanlar için bir yaşama yoludur. Veya isyan etmek, öfkelenmek ve bu öfkeyi boşaltarak yaşamak bazı insanlar için de bir yaşama yoludur. Ama günün sonunda hiçbir şey değişmez. Her şey aynı olarak kalmaya devam eder. Hem sizin hayatınız için hem de dünyadaki gidişat için.

İnsanın aslında yapabileceği en iyi şey sadece hayatına bakıp, onu anlayıp, onu değiştirmeye çalışmaktır. İsyan etmek de, kabul etmek de anlamanızı engeller. Anlamak, harekete geçmek, bir şeyleri değiştirmeye çalışmak, bunlar hep mücadele ile, efor sarf etmekle ilgilidir. İsyan ederek mücadele edemezsiniz. Anlayamadığınız bir şeye karşı mücadele edemezsiniz. Mevcut durumu kabul ederek de mücadele edemezsiniz. İsyan etmek veya kabullenmek ikisi de ne yazık ki size hiçbir şey getirmez. Bu duruma kısa bir örnek verecek olursak, 3 tane birey düşünelim. Bu bireylerden birisi kabullenenlerden olsun. Örneğin, matematik dersinde başarısız ve bu başarısızlığını kabulleniyor olsun. Yani matematikte anlamadığını düşünsün, yapamayacağını düşünsün. 

 

Diğer bireyse isyankar olanlardan olsun. Yani matematik dersinde isyan etsin, niye böyle bir ders var ki, ne kadar saçma deyip dursun. Öfkelensin kendi kendine. Bir diğer bireyi de düşünün, oturup çalışsın ve matematiği anlamaya uğraşsın, derslerini geçmek için çabalasın. Günün sonunda hangisi kazanır veya hangisi bir yol alır? Tabii ki de oturup çalışan yol alır. Kabullenen kabullendiği için yapamayacaktır. İsyan eden isyan ettiği için yapamayacaktır. Ama çalışan çalıştığı için en azından bir noktaya kadar ilerleme kaydedecektir. Kabul etmek ya da isyan etmek, hiçbiri size fayda sağlanmayacaktır. Önemli olan şey harekete geçmektir. Hem mental hem de fiziksel olarak.