İnsanların toplum içerisinde kendi psikolojik yapılarına göre, kendi hayat anlayışlarına göre, kendi içgüdüsel durumlarına göre çok çeşitli varolma davranışları vardır. Bu varolma davranışları içerisinde belki de en itici olanlarından birisi kesinlikle başkalarını ezerek varolmaya çalışma şeklidir. Yani başka insanları tiye alarak, onları bir şekilde tavır ve davranışlarla ya da sözlerle aşağılamaya çalışarak, onlar üzerinde bir üstünlük kurma çabası. Böylece başkalarını ezmeye çalışan birey kendi içinde var olduğunu hissedecektir. Peki böyle bir davranışın temelinde ne olabilir? 

Yani bir insan çalışıp kendini geliştirerek, daha iyisini yapmaya çalışarak veya başkaları için en azından faydalı bir şey yapmaya çalışarak var olmak yerine neden başkalarını ezerek var olma yoluna gidebilir? Aslında bunun altında bir bireyin kendi becerilerini ve kendi potansiyelini kapatmasıyla başlayan bir süreç yatar. Birey önce kendi becerilerini, kendi potansiyelini yine kendi tembelliği yüzünden ve kendi ümitsizliği yüzünden kapatır, ardından da ulaşamadığı potansiyeli yüzünden var olduğu güçsüz konumu örtbas etmek için sağa sola saldırır.

Böyle insanlar aslında içten içe kendilerine öfke duyarlar. Ben neden yapabileceklerimi yapmadım veya hala yapmıyorum diye öfke duyarlar. Veya başarısız oldukları için kendilerine kızarlar. Ancak bu kızgınlıklarını kendilerine yönelik bir başarıya çevirmek, kendi başarısızlıklarını çalışarak kapatmak yerine sağa sola saldırarak harcadıkları için ilerleyen yaşamlarında da başarısız olmaya devam ederler. Yani başkalarını ezerek var olmaya çalışan insanlar gün geçtikçe daha da güçsüzleşir, daha da zayıflar ve daha da önemsiz hale gelirler. Hem kendileri için hem de çevreleri için.