İnsanların bir şeyleri yapamayacaklarını düşündükleri veya yapamayacaklarını zannettikleri şeyleri toplayıp, aslında ne kadar da çaresizmiş gibi gözüktüklerine baktığınız zaman, ellerinde bulundurdukları potansiyelle ne kadar büyük bir çelişki içerisinde olduklarını görebilirsiniz. Burada söylemek istediğim şey aslında, bir insan belki de tüm özverisiyle, enerjisiyle, her şeyiyle, başaramayacağını söylediği bir konuda yılmadan denemeler yapıp mücadele etmeye devam etse, aslında yapamam dediği pek çok şeyi yapabilecek bir durumdadır. Bu, hemen hemen her insan için geçerli bir durumdur. Her insan aslında kendi yapamam dediklerine kıyasla büyük bir potansiyel taşır. Ancak pek çok insanın yapamam dedikleriyle kaldığını görme şansımız vardır. Bunca potansiyele rağmen peki neden insanlar bunu kendilerine yaparlar? Kendilerine çaresizlik yaratırlar. Bunun en önemli sebebi aslında insanın kendi konfor alanından çıkmak istememesidir. 

Çünkü bir insan eğer ben bir şeyleri yapamam deyip kendini kapatmaktan vazgeçerse, böyle bir durumda o zaman yapması için çaba sarf etmesi gerekecek. Uğraşması, mücadele etmesi gerekecek. Ancak bunu yaparken konfor alanından da çıkmış olacak. Ve insanlar konfor alanından çıkmak istemedikleri için aslında kendilerine çaresizlikler yaratırlar. Bu yüzden bir insanın gerçek potansiyeli genellikle köşeye sıkışmadığı, işler tehlikeye girmediği ve hayat çok daha zorlaşmadığı sürece ortaya çıkmaz. Yani konfor alanından hayat onu söküp atmadıkça insan gerçek potansiyelini genellikle ortaya çıkaramaz. Bu yüzden konfor alanı bozulmamış veya hayatın daha bulunduğu yerden söküp atmadığı bu insanlar genellikle kendilerine bir sürü çaresizlik yaratırlar. 

Hayata karşı böyle bir yaklaşımın acı sonuçları olur mu? Tabii ki de olur. Çünkü harekete geçmediğiniz ve potansiyelinizi kullanmadığınız onca zaman geçtikten sonra hayat sizi köşeye sıkıştırdığında kaybettiğiniz zamanlara çok üzülebilirsiniz. Ne yazık ki insan zamanını geri getiremiyor. Ve geri getiremediği bu zaman içerisinde de yaşlanıp enerjisini kaybedebiliyor. Potansiyeli düşebiliyor. Hayata karşı her şey yolundayken ve gücü de, enerjisi de yerindeyken, yani potansiyeli zirvedeyken çabalayabilecekti. Ama bu çabalamayı yapmadığı için şimdi potansiyeli daha düşük haldeyken hayata karşı mücadele etmek zorunda kalacak. İşte insanın kendisine yarattığı çaresizliklerin en acı sonucu bu oluyor aslında. Kaybedilen zaman geri gelmiyor. Bu büyük bir pişmanlık yaratıyor insanda. Ama yapacak bir şey yok. Kimse geçmişe dönüp sonsuza kadar pişmanda kalamaz.