Hayatta bazı insanlar vardır ki yaptıkları her şeyde bir duygu, bir tutku, bir anlam arar. Aslında anlam dediğimiz şey bizim mental bakış açımızla da herhangi bir şeye verebileceğimiz bir anlamdır. Ama bazı insanlar bunu sadece duygularıyla, tutkularıyla verebilirler. Ve böyle insanlar aslında yaşadıkları her şeyde bir duygusallık aramaya başlarlar. Tanıştıkları her insanda bir duygusal sebep ararlar, yaptıkları her işte bir duygusal sebep, bir tutku ararlar. Ve bu, özellikle günümüz dünyası için aslında, pek de oluru olan bir bakış açısı değildir maalesef.

Çünkü hayat bazen size yapmak zorunda olduğunuz için yaptığınız şeyleri dayatır ve siz onları yaparsınız. Bir duygusallık olmadan, bir tutku olmadan, bir sevgi olmadan ya da bir nefret olmadan sadece o şeyi yapmanız gerekiyordur ve o şeyi sadece yapmanız gerektiği için yaparsınız. Tıpkı ev ödevi gibi. Kimsenin ev ödevlerinden çok fazla nefret ettiğini sanmıyorum ama sevdiğini de sanmıyorum. Sadece yapmak için yaparsınız. Ya da bir sınava girmek gibi.

Bir duygusallık aramaya gerek yok. Ya da bazı insanlarla tanışmak gibi. Ya da pek çok insanla tanışmak gibi. Aynı iş yerindesinizdir ve tanışmak zorundasınızdır. Veya sohbet edersiniz. İyi geçinirsiniz ama bu bir duygusallık barındırmaz. Sadece yapmanız gerektiği için yaparsınız. Sonuç olarak özellikle günümüzde her şeyde bir duygusallık aramak insanı boşa kürek çektirtecektir.