Bugün gördüğümüz ya da algıladığımız dünyanın nasıl bir dünya olduğunu baktığımız zaman karşımıza çıkan şey aslında bizim duy organlarımızla algılayabildiğimiz kadarı olduğu gerçeğidir. Yani gerçekten gerçeklerin ne kadar farkındayız veya ne kadarını algılayabiliyoruz? Bir kuş düşünün, mor atış ışıkları görebiliyor, biz göremiyoruz. Bir köpek düşünün, bizim alamadığımız kadar çok kokuyu alabiliyor ama biz alamıyoruz. Bir yılan düşünün, diliyle ıslı sensörü gibi algılam yapıp hareket edebiliyor. Bize demiyoruz. Yani biz aslında dünyayı kısıtlı algılıyoruz. Tıpkı diğer tüm canlıların da bir sınırı, bir kısıtı olduğu gibi.

Ve algılarımız sınırlı olduğu için de algılayabildiğimiz kadarını kafamızda canlandırıp aslında dünyayı algılayabiliyoruz. Ve dünya böylece bizim için bir illüzyon olmuş oluyor. Bir düşünsenize, bir insan sadece renk körü olduğu için dünyayı diğer pek çok insandan daha farklı algılıyor. Onun ilüzyonu bizimkinden farklı işliyor. Yeşili yeşil olarak algılamamızı sağlayan şey nedir? Belki doğurun rengi yeşil bile değildir. Belki bize öyle geliyordur. Ya da yaşanmakta olan bir olay, belki biz onu öyle algılıyoruzdur. Biz olayı öyle algılamak istiyoruzdur.

Tıpkı yeşili yeşil görmek istediğimiz gibi veya algılarımızın sadece yeşili yeşil olarak görmeye yettiği, kırmızıyı kırmızı olarak görmeye yettiği gibi dünyadaki olayları da algılayabildiğimiz kadarını algılıyoruzdur. Belki gerçeklere ulaşamıyoruzdur. Ve algılayabildiğimiz kadarını kafamızda canlandırıp yaşadığımız için belki de hayat bizim adımıza birer ilüzyondan ibarettir. Hepimiz kendi yarattığımız ilüzyonun içinde yaşıyor olabiliriz. Ve muhtemelen de öyle yaşıyoruz. Algılarımız bizim kaderimizi belirler. Algılarımız dünyamızı, dünyamızı da kaderimizi oluşturur. İnsan olarak algılarımız sınırlı olduğu için, yani duyularımız sınırlı olduğu için algılayabileceklerimiz de sınırlı olacaktır.