Samimiyet dediğimiz kavram aslında bir sihir gibi gelebilir insana. Her insanla bunu oluşturamazsınız. Samimiyeti belli insanlarla oluşturursunuz ve oluşturduğunuz bu samimiyet aslında sizin açınızdan son derece etkileyici olabilir. Çünkü bir anda karşınızda size anlayan, sizinle tamamen uyumlu olduğunu düşündüğünüz, her şeyiyle size bağlı olabilecek ve her şeyinizle bağlanabileceğiniz bir insan olduğunu düşünebilirsiniz. Gülüp eğlenebileceğiniz ve o sıcaklığı hissedebileceğiniz bir insan. Samimiyet tam olarak böyle tanımlanamasa bile en azından yakın bir tanımlama olarak insana böyle hissettiriyor olabilir. 

Peki bu samimiyetin bilinçli olması günümüzde gerekli hale geldi mi? Aslında evet. Sihirli dediğimiz bir duygu veya diyebileceğimiz bir duygu neden bilinçli hale gelmeye muhtaç hale gelsin ki? Çünkü artık bireylerin içinde bulundukları büyük bireyselleşme akımı ve bireyler arası güvenin günümüzde önemli ölçüde azalması ve sarsılmasıyla samimiyet dediğimiz kavrama ulaşmanın tek yolu sanırım onu biraz daha bilinçli halde yaşamak oldu. Aslında sadece ulaşmak için değil, kontrolden çıkmaması ve sonunda bize zarar vermemesi için de samimiyeti galiba bilinçli yaşamamız gerekecek.

Peki, samimiyeti bilinçli yaşamak ne demek? Aslında en basit haliyle, kimlerle samimi olacağımızı bilinçli olarak seçmemizle başlar. Bunu pek çok insan, eminim, yapamayacaktır ve yapmak da istemeyecektir. Hatta üzerine düşünmek bile istemeyecektir. Çünkü, samimiyet zaten bilinçli bir şey olmadığından dolayı, bilinçli olarak karşımızdaki insanla samimiyet kuramayız. Bu bilinçsiz olur. Uyumla olan bir şeydir. İkincisi, bir işin içine bilinç girdiği zaman, zaten duygular orada körelmeye başlar ve akıllıca düşünme daha yoğun ve baskın hale geldiği için, samimiyet denilen şey zaten orada hissiyat olarak kurulamaz. Yani, günümüzde artan yoğun güvensizlik, bizleri bir savunma mekanizması oluşturmaya ve karşımızdaki insanı daha çok ölçüp tartmaya itiyor. Ancak bu ölçüp tartma olayı da samimiyeti öldürüyor. Bilinçli bir samimiyet aslında kurulması pek de mümkün olmayan bir şey. Ama en azından, insanlar kendilerine yalan söyleyebildikleri kadar bu hayatı samimiyet içerisinde yaşamaya devam edebilirler. Ve günün sonunda acı çekmeye de devam edebilirler.