Bosque Redondo'daki "mutlu" Kızılderililere katılma sırası Navajolara 1863'te geldi ancak onlar aynı fikirde değildi. "Asla terk etmeyeceğim yurdumu" dedi Bar­boncito, "bu öldürüleceğim demek olsa bile". General Carleton'a yardımcı olanlardan biri de bir zamanlar Kı­zılderilileri çok iyi tanıyan ve sempati besleyen "Ke­ment Atıcı" Kit Carson'du. Ancak Garson özgür ruhlu maceracıdan, toprak ağası statüsüne terfi etmiş ve artık eski fikirlerini değiştirmişti. Ekinleri ve hayvanları yok ederek Navajoları teslim alabileceğini düşündü ve pla­nını hızla uygulamaya koydu. Navajolar buna şiddetle tepki verdi, yalnız hayvanlarını geri almakla kalmadı­lar, Carson'un atını bile aldılar.

Duruma sinirlenen General Carleton, Navajo sürü­lerinden ele geçirilen hayvanlara ödül koydu. An­cak iş hızla Navajo kafa derisine ödül verilmesine dö­nüştü. Eylül ayında Carleton yeni bir emir yayınlayarak "görülen her Navajo erkeğinin öldürülmesini ya da esiralınmasını" istedi. Carson'a da Navajolara şu mesajı vermesini emretti; "Ya Bosque Redondo'ya gidersiniz ya da hepinizi yakalayıp ortadan kaldırırız. Bundan başka hiçbir koşulla sizlerle barış yapmaya niyetimiz yok". Carson'un çabaları sonucunda birkaç ay içinde ef­sanevi Chelly Boğazı dışında Navajolara ait ne ekin, ne de hayvan kaldı. Kış koşullarına dayanamayıp teslim olan Delgadito ve grubu Bosque Redondo'nun ilk yolcu­su oldular ve Carleton'un emriyle çok iyi muamele gör­düler. Kandırılan Delgadito koşulların hiç de kötü ol­madığını diğer reislere anlatmak için geri döndü.

Kit Carson 1864 Ocak'ının ilk haftasında Chelly Bo­ğazı'nı bastı. Beş bin şeftali ağacı dahil Navajolara ait ne varsa yok edildi. Chelly baskını ve Delgadito'nun ik­na çabalan teslim sürecini hızlandırdı. Herrero Grande teslim oldu, Barboncito, Chelly Boğazı'nda yakalandı. Artık Manuelito dışında özgür Navajo reisi kalmamıştı. Ancak Bosque Redondo'nun gerçek yüzü de ortaya çıkmaya başlamıştı. Rezervasyondan kaçan Kızılderili­lere göre lanetlenmiş bir topraktı orası. Hiç ağaç yoktu, ekin yetişmiyordu, adeta köstebekler gibi yeraltında ya­şamak zorunda kalıyor, kırılıyorlardı. Carleton'un ra­porlarında ise "güzel bir toprak parçası" olarak geçiyor­du bu çorak bölge.

Manuelito da 1 Eylül 1866'da teslim oldu ama he­men ardından da küstah davranışlarıyla herkesi bıktır­mış olan General Carleton da görevden alındı. Bosque'a gönderilen Manuelito bir sürprizle karşılaştı. Rezervas­yonun yeni yöneticisi bu topraklarda ekin yetiştirileme­yeceğini, suyunun içilemeyeceğini, yakacak olmadığını bildirerek Kızılderililerin başka bir bölgeye taşınmasını istiyordu. İki yıl daha bürokrasiyle geçtikten sonra bir barış anlaşması imzalanarak Navajoların yurtlarına ge­ri dönmesi kararlaştırıldı. Paylarına eski yurtlarının en gözden ırak, en kötü toprakları düştü ama olsun, yurtlarıydı. O anda bilmiyorlardı ama kaderleri bakımın­dan Batı'daki Kızılderili kabilelerinin en şanslısıydılar.