Dövüş sanatı ile yakından uğra­şanlar, yani onu bir yaşam biçimi ha­line getirenler, felsefi tartışmalardan pek hoşlanmıyorlar. Çünkü dövüş sanatları, özellikle de Japon kökenli olanlar, bireye tüm vücuduyla "düşünme”yi öğretiyor. Bu yüzden, tüm bu disiplinler "ai" denen ortak bir il­keye, yani aşk ve maun ikilisine da­yandırılıyor. Bu tüm evreni kapla­yan yaşamsal gücü temsil ediyor ve "ki-ai" (yaşamı bağışlayan çığlık) ile bütünleşmenin yolu buradan geçiyor.

Fran­sız boksu: “Savate”

Dövüş sanatlarında yüzyıllar bo­yunca varlığım devam ettirebilenler çoğunlukla Uzakdoğu kökenliler ol­muş... Avrupa kökenli dövüş teknikleri bazı istisnalar dışında tarihten gelen şövalyelik ruhu sayesinde ara­larında çok az farklılık bulunan doğu sporlarına üstünlük sağlayabilecek­ken, varlıklarını bugüne taşıyamamışlar. Bu istisnalarından biri, "Fran­sız boksu" ya da diğer adıyla "savate"... Napolyon döneminde gelişen bu spor, klasik boks teknikleriyle tekme atmayı birleştiriyor. Savate, birçok yönden daha sert özellikler ta­şıyan "Tayland boksu"na ya da 70'li yıllarda doğup gelişen "kick bo-xing"e benziyor.

İtalya : Sopa ve Bıçakla dövüş

Dövüş sanatları geleneğini Avru­pa'da yaşatmaya çalışan bir başka ül­ke ise İtalya... Güney İtalya'nın bazı kasabalarında sopa ve bıçak ile dövüşü öğreten birçok okul bu geleneği hâlâ sürdürüyor. Üstelik bu okullar­da öğretmenlik genellikle babadan oğula geçiyor. Bu durum Güney İtalya toplumunun gizli örgüt yapı­sıyla ve iç kurallarıyla da yakından ilgili... İtalya'daki bu dövüş öyküsü, Çin yeraltı örgütü "Tong"u ve bu ör­güt içinde filizlenen "kung-fu" spo­runu anımsatıyor.