Bir varmış, bir yokmuş. Bir zamanlar, geniş ve sessiz bir evde Ceylin adında bir kız yaşarmış. Ceylin evde dolaşmayı, sessiz köşeleri keşfetmeyi ve merak ettiği şeyleri incelemeyi çok severmiş. Yağmurlu günlerde pencere kenarında oturur, sonra yavaşça kalkıp evin içinde gezinirmiş.

O sabah, salondaki halının köşesinin kıvrıldığını fark etmiş. Eğilip halıyı düzeltmek istediğinde, altında tahta bir kapak görmüş. Bu kapağı daha önce hiç görmediği için şaşırmış. Merakı artınca el fenerini alıp kapağı dikkatlice açmış.

Kapak açılınca karşısına aşağıya inen taş basamaklar çıkmış. Merdivenler loşmuş ama düzgünce dizilmiş. Ceylin biraz bekledikten sonra, merdivenlerden inmeye karar vermiş. Her adımda hava biraz daha serinleşmiş, taş duvarlar sessizce onu karşılamış.

Merdivenin sonunda yuvarlak bir kapı varmış. Kapının üzerinde solmuş harflerle şu cümle yazıyormuş:
“İleri gitmek isteyen, cesaretini de yanında götürür.”

Ceylin derin bir nefes alıp kapıyı itmiş. Yüzüne hafif bir esinti değmiş. Gözlerini açtığında bambaşka bir yerdeymiş.

Gökyüzü alıştığından daha parlak, ağaçlar ise farklı renklerdeymiş. Bazı evler havada asılı duruyor, bazılarıysa yere yakınmış. Yollar sessizce kayan araçlarla doluymuş. Ceylin etrafına bakarken her şeyin sessiz ama canlı olduğunu hissetmiş.

Bir grup çocuk yanına gelip gülümsemiş. İçlerinden biri,
“Sen de mi zaman kapısından geldin?” diye sormuş.
Ceylin başını sallayıp “Evet,” demiş.

Çocuklar onu oyun alanına götürmüş. Salıncaklar havada yavaşça sallanıyor, kaydıraklar çocuğun yönüne göre şekil değiştiriyormuş. Oyun parkının içinde rengârenk ışıklar yanıp sönüyor, ağaçlar da hafifçe müzik çalıyormuş.

Ceylin bir an durup etrafına bakmış. Çocukların neşesi, gülüşleri, paylaştıkları anlar ona çok tanıdık gelmiş. Gittiği yer değişmiş ama çocuk kalplerinin sıcaklığı aynı kalmış.

Gülümsemiş ve içinden şöyle düşünmüş:
“Oyun oynamak her yerde güzel. Ama birlikte oynamak en güzeli.”

Küçük bir çocuk, ona ışıltılı bir küre uzatmış. Ceylin küreye baktığında, evindeki mutfağı görmüş. Annesi yemek yapıyor, babası kitap okuyormuş. Odasındaki yastığının yanında sevdiği oyuncak duruyormuş. Bu görüntüleri izlerken kalbi ısınmış. Evinin ne kadar özel olduğunu anlamış.

Çocuklara teşekkür edip geldiği kapının yerini sormuş. Onlar da gülümseyerek yolu göstermiş. Ceylin yürüyüp kapıdan geçmiş ve taş merdivenleri yavaşça tırmanmış.

Yukarı çıktığında halıyı tekrar yerine sermiş. Salon aynı bıraktığı gibiymiş ama kendini artık farklı hissediyormuş. Camdan hâlâ yağmur süzülüyor, ev sessizliğini koruyormuş.

O akşam pencere kenarına oturup dışarıyı izlerken içinden şöyle demiş:
“Bugün çok iyi hissettim. Her gün böyle hissetmek istiyorum. Her gün öğrenmek, iyilik yapmak ve hayal kurmak istiyorum.”

Ve Geleceğe Açılan Kapı Masalından sonra, içinde güzel şeyler yapma isteği hiç azalmamış.