"Bir gece, üzerime hırka dahi almadan sokağa atıp kendimi kimsenin olmadığı bir parkta, kimsesiz bir banka oturup göğsümü daraltan o sancıyı içimden atabilmek için saatlerce ağlamıştım. O parka dün yeniden gittim, bu sefer mutluydum. O gece, bir daha nefes alamam sandım ama aldım.

Geçmez sandıkların geçiyor. Bir eşik var o eşiğe kadar gelmek zorundasın. Bir düşüş var sonuna kadar düşmek zorundasın. Dibe batmanın güzel yanı bu, artık düşebileceğin hiçbir yerkalmıyor. Sonrası yükselme, ayağa kalkma ve yürüme.

Geçiyor. Bazen izi kalıyor ama geçiyor, her şey."