Bir varmış bir yokmuş, Dede Korkut’un diyarında, Deli Dumrul adında cesur ama inatçı bir genç yaşarmış. Deli Dumrul, cesaretine ve gücüne o kadar güvenirmiş ki herkesin önünde övünür dururmuş. Bir gün, köy meydanında toplanan halkın önüne çıkarak, “Kim benden daha cesurmuş, kim benden daha güçlüymüş, çıksın karşıma!” diye meydan okumuş. Fakat köydeki bilge yaşlılar, Dumrul’un bu kibirli hallerinden pek hoşlanmazlarmış.

Dede Korkut, Dumrul’un bu meydan okumalarından haberdar olunca, ona ders vermek için yola koyulmuş. Bir gün, Dumrul ormanın derinliklerinde avlanırken Dede Korkut ansızın karşısına çıkmış. Bilge dede, Dumrul’a dönerek, “Evlat, cesaret ve güç, bilgelik olmadıkça yarım kalır. Bilgeliğin peşinden gitmek ister misin?” diye sormuş.

Dumrul, bu sözlere biraz alaycı bir tavırla yaklaşarak, “Bilgelik, bana daha fazla güç mü verecek? Eğer öyleyse, bana gösterin yolunu!” demiş. Dede Korkut gülümseyerek, Dumrul’a “O zaman cesaretin ve sabrınla bir sınava hazır ol,” demiş ve ona derin vadinin ardındaki dağın zirvesine gitmesini söylemiş. “Orada bulacağın şey, sana gerçek cesaretin anlamını gösterecek,” demiş.

Dumrul, Dede Korkut’un dediğini yaparak yola çıkmış. Vadiyi aşarken karşısına zorlu yamaçlar, dar geçitler ve tehlikeli uçurumlar çıkmış. Yolda, yardıma ihtiyaç duyan bir kaplumbağa ve susuz bir geyik görmüş. İlk başta durmak istemese de, içindeki bir ses ona yardım etmesi gerektiğini fısıldamış. Kaplumbağayı güvenli bir yere taşımış, geyiğe ise suyunu paylaşarak yardım etmiş.

Sonunda dağın zirvesine vardığında karşısında bir ayna bulmuş. Aynaya baktığında, Dede Korkut’un ona söylediklerini hatırlamış. Bilgelik, yalnızca güç ve cesaretle değil, aynı zamanda yardımseverlik, sabır ve anlayışla kazanılırmış. Dumrul, bu dersle köyüne dönmüş ve kibirli tavrını bir kenara bırakarak, halkına yardım eden ve adil bir genç olmuş.