Uzak diyarların birinde, Bilge Alp adında cesur ve akıllı bir oba beyi yaşardı. Halkı onu, sadece gücüyle değil, aynı zamanda adaletiyle de tanırdı. Bilge Alp’in en büyük hazinesi, dedesinden kalan altın bir yaydı. Bu yay, sadece hak eden kişinin elinde doğrulukla çekilebilirdi. Efsaneye göre, yay obayı koruyan bir tılsıma sahipti. Bir gün, komşu bir obanın beyleri Bilge Alp’in yayını çalmak için hain bir plan kurdu. Onların başında ise açgözlü bir bey olan Kara Batur vardı. Kara Batur, obasının zenginleşmesi için her türlü yolu mubah sayardı. Adamları, bir gece karanlığında Bilge Alp’in otağına sızarak altın yayı çalmayı başardı. Ertesi sabah, yayı yerinde bulamayan Bilge Alp, hemen halkını topladı. “Yayımız sadece bizim değil, obamızın ruhudur. Onu geri getirmek için elimden geleni yapacağım. Bana güvenin!” dedi. Halkı, beylerinin cesaretine ve bilgece kararlarına güveniyordu. Bilge Alp, yanında sadece sadık dostu Karaca’yı alarak yola koyuldu. Dağları, ovaları, dereleri aşarken, karşılarına bilge bir derviş çıktı. Derviş, “Evlat, yayını çalanı bulmak istiyorsan, önce sabır sınavını geçmelisin,” dedi. Bilge Alp ve Karaca, dervişin gösterdiği mağarada üç gün boyunca oruç tutarak bekledi. Üçüncü günün sonunda derviş geri geldi ve onlara Kara Batur’un adını fısıldadı. Yolculuklarına devam eden Bilge Alp ve Karaca, sonunda Kara Batur’un obasına ulaştı. Kara Batur, altın yayı kullanmaya çalışıyor, fakat yay bir türlü gerilmiyordu. Halkı bu durumu görüp, onun gücünden şüphe etmeye başlamıştı. Tam o sırada Bilge Alp, meydanın ortasına çıkarak gür sesiyle haykırdı: “Haksızca alınan hiçbir şey sahibine mutluluk getirmez!” Bilge Alp’in sözleri Kara Batur’u öfkelendirdi, ama halk bu sözlerin doğruluğunu anlamıştı. Kara Batur, halkının baskısıyla altın yayı geri vermek zorunda kaldı. Bilge Alp yayı eline alır almaz, yay parladı ve doğrulukla gerildi. Kara Batur utancından obayı terk etti.