Şenlik ateşleri yerleştirir boynuzlarını

Çıldırmış bir geyiğin ikindi tarlasına,

Gittikçe yayılır vadi. O küçük rüzgar

Sıçrar bayırlardan bayırlara.

Hava kristalleşir duman altında

-Kedi gözleri gibi sarıdır, hüzünlüdür –

Ben dallardan yürürüm gözlerimde

Dallar, ırmaklardan yürür.

Gelirler bana gerçek şeylerim benim,

Aynı ezgileri tekrarlayarak,

Burada bu bu ikindi sazlıklarında

Ne garip Federico adında olmak.

Federico Garcia Lorca