Bir zamanlar, geniş bir ırmağın kenarında yaşayan bir akrep varmış. Karşı kıyıya geçmesi gerekiyormuş ama suyun üzerinde hareket edemediği için ne yapacağını bilemiyormuş. Çaresizce etrafına bakınırken, suyun kenarında dinlenen bir kurbağa gözüne çarpmış.

Akrebin kendisine yaklaştığını fark eden kurbağa, hemen geri çekilmiş. Akreplerin tehlikeli olduğunu bildiği için içgüdüsel olarak uzaklaşmak istemiş. Ancak akrep dostane bir ses tonuyla konuşmuş:

“Sevgili kurbağa, lütfen korkma! Karşı kıyıya geçmem gerekiyor ama yüzme bilmediğim için bunu tek başıma yapamam. Bana yardım eder misin?”

Kurbağa temkinli bir şekilde başını sallamış ve akrebi süzerek yanıtlamış:

“Sana nasıl güvenebilirim? Zehirli iğnen var. Ya beni sokarsan?”

Akrebin yüzünde dostane bir ifade belirivermiş.

“Seni neden sokayım ki?” diye karşılık vermiş. “Eğer sana zarar verirsem, ikimiz de suyun dibini boylarız.”

Kurbağa biraz düşünüp akrebin söylediklerinin mantıklı olduğuna karar vermiş. “Haklı olabilir,” diye içinden geçirmiş. “Eğer bana saldırırsa kendisi de batacak.”

Sonunda kararını vermiş ve “Pekala, sırtıma binebilirsin,” demiş.

Akrebi sırtına alıp güçlü bacaklarıyla suya dalmış. Dalga dalga ilerlerken, bir süre her şey yolunda gitmiş. Ama tam ırmağın ortasına vardıklarında, kurbağa birdenbire sırtında keskin bir acı hissetmiş. Akrep onu sokmuştu!

Vücudu gitgide ağırlaşırken zorlukla nefes almış ve akrebe kısık bir sesle sormuş:

“Neden yaptın bunu? İkimiz de öleceğiz!”

Akrep üzüntüyle başını eğmiş ve kısık bir sesle fısıldamış:

“Bilmiyorum… İçgüdülerime engel olamıyorum.”

Ve ikisi de sulara gömülmüş.