Yaz geldiğinde şehir, güneşle birlikte canlanır. Kafeler sokaklara taşar, masalar kaldırımlara yayılır. Fakat bu canlılığın bir bedeli var: kavurucu güneş altında yemek yemek.

Birçok mekan, yaz aylarında açık havada oturmayı cazip kılmak isterken, masaları doğrudan güneş altına yerleştirmekten çekinmiyor. Ne bir tente, ne bir şemsiye… Sanki gölgede oturmak bir lüksmüş gibi. Oysa sıcak asfalta yansıyan güneş, çatalı elinde tutanı bile pişman edebilir.

Benim için açık havada oturmak, serin bir esintiyle, hafif bir gölgeyle, rahat bir sohbetle güzeldir. Ama alnımdan süzülen terle kahvemi soğutmadan içmeye çalışmak? Hayır, teşekkürler.

Kafelerden ricam şu: Güneşin altında bronzlaşmaya değil, keyifli bir mola vermeye geliyoruz. Gölge aramak istemiyoruz; zaten sıcağın ortasında bir masa bulduğumuza sevinemiyoruz.

Belki de bir masa, yalnızca masa değildir. Üzerine düşen güneşle, altında oturanın keyfini belirler. Ve bazen küçük bir gölge, büyük bir fark yaratır.