Orhan Bey zamanın­dan Fatih zamanına kadar Divan-ı Hümayun, genellikle haftanın hemen her günü sabah namazından sonra toplanıp, öğlene kadar çalış­maktaydı. Fatih'in Divan başkanlı­ğından çekilip, arza girme uy­gulamasını başlatmasından sonra, Divan'ın asli üyeleri­nin, haftanın dört günü huzura çıkarak kendi memuriyet sahaları hakkında padişaha bilgi vermeleri âdeti benim­sendi. 16. Yüzyıl sonlarına doğru Divan toplantıları haftanın yalnızca dört günü; cumartesi, pazar, pazartesi ve salı günleri yapılmaya başlandı. III. Murad devrinde salı ve pazar günleri arz yapılması usulü kabul edilerek, her Di­van günü arza girilmesi âde­tinden vazgeçildi.

 

III. Mehmed devrinde ise, toplantı günleri salı ve pazar olmak üzere haftada iki güne indirildi ve salı da, arza girme günü oldu. Bu süreçte, dev­let işlerinin ve çeşit­li meselelerin görü­şülüp bir karara bağlanmasında, ön­ce sadrazamların “İkindi Divanları” ön plana çıktı. 17. Yüzyıl'ın ortaların­dan itibaren oluş­maya başlayan Paşa Kapısı (Bab-ı Asafî / Bab-ı Âlî), zamanla Divan-ı Hümayun'un yerine, devlet işlerinin görül­mesinde, yeni bir hükümet merkezi oldu. Divan-ı Hümayun, II. Mahmud'un reformlarından sonra, eski bir gelenek ve şata­fat vasıtası olarak kaldı; an­cak ulufe dağıtımı ve elçi ka­bulleri sırasında toplanmayı sürdürdü.