Önemli kişilerin idamında Bostancıbaşı da bu çeşmeye kadar gelir, infaz sırasında bizzat burada bulunurdu. İn­fazı burada uygulananlar Devlet-i Âli'ye, Sadaret maka­mına veya şeriata karşı gel­miş, isyan etmiş ya da çalıp çırpmış, casusluk yapmış, Ha­rem'e göz dikmiş suçlulardı.

Her ne kadar Osmanlı'daki infaz şekli, idam hükümlerine göre kafa uçurularak, kement­le boğularak ya da asılarak ya­pılmakta ise de bu çeşmenin önü, adından da anlaşıldığı gibi, suçluların kafalarının göv­delerinden ayrıldığı yerdi. Suçlu buraya getirilir, elle­ri arkasından bağlanıp, diz çöktürülür; cellat yamağı suç­lunun saçlarından tutar. Cellatbaşı da, elindeki keskin sa­tırı çok kuvvetli bir darbeyle ensenin orta yerine vurarak başı gövdeden ayırırdı.

Hükümlere göre, bilhassa suç işlemiş olan askerlerin, kumandanların başları vuru­lurdu. Padişah ve sadrazam emriyle yapılan “siyaseten” idamlarda cellatlar, satır yeri­ne yağlı kement kullanır, infa­zı boğarak yapar, ancak mak­tulün başı, padişahın görmesi ya da “İbret taşı” üzerine ko­nulması için, “şifre” adı verilen çok keskin bir ustura ile düz­gün bir biçimde kesilirdi...

Osmanlı tarihinde cellat­lar, yerine getirdikleri infazlar dışında işkence uygulamala­rıyla da nam salmışlardı. İşle­nen ya da işlendiği öne sürü­len suçun türüne ve oranına göre, kazığa oturtmadan çen­gele asmaya; derinin yüzülme­sinden çekiçle kemik kırmaya kadar, çok değişik işkence yöntemleri vardı. İşkencenin “püf noktası” da, suçlunun uzun süre ölme­den işkence çekmesini sağlayabilmekti! Bu durum cellada nam kazandırır, yüklü bahşiş almasını sağlardı.