Bu tür hayvanların saldırısını göğüsleyen ağaç ve kabuğu, bu kez de başka canlının, bitkilerin hücumuna uğruyor. "Klorofil" özelliklerine sahip bitkiler olan yosunlar ve likenler, ağaç kabuğuna yapışık yaşamaktan büyük bir mutluluk duyuyorlar. Ağaç kabuklarından aldıkları su, bir parça güneş ışını ve bir miktar sülfat, fotosentez sayesinde onların yaşamı için yeterli oluyor. Bu canlılar, ağaç kabuğundan gerek duydukları suyu, çengel ve vantuz gibi çeşitli organ biçimleriyle elde etmeyi başarıyorlar. Ancak, çok kaygan kabuk yapısına sahip ağaçlarda bu özellikler işe yaramıyor; gövdelerinde yosun ve likenler büyüyemiyor.

Öte yandan ağacın türü, üzerinde yaşayan liken ve yosunların varlığıyla da kolaylıkla tanımlanabiliyor. Örneğin, meşe ve gürgen ağacı genellikle aynı tip likenleri barındırıyorlar. Bunun nedeni, bu iki ağacın kabuğunun da nem açısından zengin oluşları... Meşe ağacının kabuğundaki küçük girinti ve çıkıntılar bol miktarda suyu tutabiliyorlar.

Gürgen ağacının kabuğu ise bol miktarda terlediği için her zaman belli oranda su taşıyor. Buna karşılık, yosun ve likenler her zaman kabuğu kuru olan çam ağacına ise yanaşmıyorlar. Bir başka kesin nokta ise, kabuğu yavaş yavaş yenilenen ağaçların gövdesi bol miktarda yosun tutarken, mantar plakaları biçiminde kabuğu dökülen ağaçların gövdesinde çok az miktarda yosun ve likene rastlanıyor.