Cehennem ateşi, ejderhalar, do­ğum günü pastası üzerindeki mum­lar... Bunların hepsi, ateşe tapmanın günümüze kadar kalmayı başarmış sembolleri... Tütün içmenin bile es­kiden dini bir önemi vardı. Ameri­kan yaylalarındaki Komançiler, tü­tünün ilk nefesini "Manitu" denilen Büyük Ruh'a gönderirlerdi. Misso­uri'nin Osage halkı savaşa hazırla­nırken pipo içer ve şu duayı ederdi: "Ateş ve Dünya, benimle tütün için ve düşmanlarımı yenmem için bana yardım edin..."  Zerdüşt dini mensupları, binlerce yıldır ateşin kutsallığına inanıyorlar. Çünkü, "Bilge tanrı"nın onlar için yeryüzüne indirdiği ateş, sonsuz saflığı ve temizliği simgeliyor...

Tarihteki kültürlerin çoğu, ocakta­ki ateşin sönmesinin kötü şans geti­receğini düşünüyordu. Bir Kızılderili halkı olan "Iroquois"lar, ateşleri sön­düğünde yok olacaklarına inanıyor­du. Bu tip hikayeler, hiç kuşkusuz ateşin çok değerli olduğu ve yoklu­ğunun toplumun kötülüğü anlamına geldiği dönemlerden kalma halk hi­kayeleri...

Ateşi her söndügünde yeniden tu­tuşturmak, eski insanların işine gel­miyordu. Bu nedenle, yanmakta olan ateşi sürekli canlı tutmayı tercih edi­yorlardı. İlk başlarda, böylesine sü­rekli yanan bir ateşin görüntüsü son derece doğal karşılanıyordu. Rüzgar­dan, yağmurdan ve hırsızlardan ko­runmuş bir mağaranın kovuğundaki ateşin varlığı, insanların güvenlik duygusunu daha da arttırıyordu. Her kabilede bazı fertler, ateşi beslemek ve korumak üzere görevlendirilmişti. Ateşten sorumlu olan bu insanlar za­manla rahiplerin rolünü üstlendiler; ateşle temsil edilen tanrılar ve insan­lar arasında aracı oldular. İnsanlar mağaralardan çıkıp, kendilerine uy­gun evler inşa etmeye başladıkların­da, ocağı, şefin oturduğu ana binaya taşıdılar.