Tüm zamanların en ünlü doğal mumyası, hiç kuşkusuz, 1991 yılın­da Avusturya'nın Otztaler Alpleri'nde bulunan "Buzadam Ötzi" ninki... 5000 yıl öncesine ait olan Ötzi'nin cesedinin iyi korunmasındaki en önemli etken rüzgar... Ölümün­den sonra, ılık sonbahar rüzgarları cesedin kurumasına neden olmuş, daha sonra ceset bir buzla kaplan­mış. Ardından gelen müthiş bir fır­tına, Sahra kumunu buzun üzerine yapıştırmış, daha soma güneşle bir­likte buzlar çözülmüş...

Bu anlatımla ilgili bazı polemik­ler de yok değil. En önemlisi, cesedin kendisiyle ilgili... En yavaş bu­zullar bile 500-600 yıl içinde yeni­leniyorlar ve içlerindeki her şeyi boşaltıyorlar. Bu aşamada, buzulla­rın arasında kalmış cesetlerin tek kelime ile paramparça olacakları ile­ri sürülüyor. Çünkü, bu aşamada bir buzulun ortalama statik basıncı met­rekare başına 14-20 ton... Bu basınç altındaki cesedin tahribata uğrama­dan kalabilmesi hemen hemen ola­naksız... Oysa "Buzadam"ın dudak ve burun dışında fazla zarara uğra­madığı görülüyor. Bu noktadan ha­reket eden Ramer Henn, Ötzi'nin buzullar tarafından doğal biçimde de korunmuş bir ceset olmadığını, bir mumya olduğunu iddia ediyor.

Doğanın başardığı en eski mum­ya Ötzi'nin ki ama her an her yerde bir ölüyle karşılaşmanız mümkün... Orta Meksika'da, Guanajauto'daki "Mumyalar Müzesi"nde yüzlerce mumya sergileniyor. 150 pesoya (1,5 milyon), tarih öğrencilerinden videolu Alman turistlere kadar bin­lerce kişi bu müzeye akın ediyor. Onlara karşı ilgimiz sadece bilimsel olamaz... Ya günün birinde hepimi­zi bekleyen ölümü merak ediyoruz ya da ölüleri, hâlâ öteki dünya ile aramızda kutsal bir köprü olarak gö­rüyoruz... Cevap her neyse, açık olan tek şey, ölülerin de bir hikâye­leri olduğu.