Argondan bakıra kadar her kimyasal element aynı yapı bloğundan oluşuyordu: elektron yörüngesi etrafındaki proton ve nötron çekirdekleri Hidrojendeki tek proton ve elektrondan, her uranyum atomunda bulunan 92 bileşene kadar farklılık, bu bileşenlerin sayılarında yatıyordu. Dolayısıyla teoride, sadece basit olanları birleştirmek suretiyle her elementi yaratmak mümkün olabilirdi.

Bu harika bir fikirdi. Ancak atom çekirdeklerinin artı yük taşıması ve yüklerin uyuşmaması gerçeği bu id­diayı çürütüyordu. Bunun üstesin­den gelebilmek için, çekirdeğin ola­ğanüstü bir sıcaklıkta parçalanması gerekliydi. Hoyle, gerekli sıcaklığın var olduğu bu yıldız fırınını artık keşfetmişti. Araştırmasını yaptığı sırada, ABD'de yaşayan bir Rus fizikçi, bu fırın için başka bir alternatif sundu: evrenin kendisi George Gamow'a gö­re, evrenin doğumuna neden olan pat­lama, bütün kimyasal elementle­rin oluşumunu sağlayacak her şeye sahipti.

Gamow'un uygun teklifi birtakım sorunlarla karşı karşıyaydı. Fizikçiler, ağır elementlerin oluşmasını sağlayan zincir içindeki bazı olumsuz etkenlere işaret ettiler. Onlara göre, evren soğumadan önce bu köprünün kurulması mümkün değildi. Ancak Hoyle, ele­mentleri yıldızlar içinde ısıt­manın bu sorunları ortadan kaldıracağını gösterdi. Çün­kü yıldızlar, yeterli sıcaklı­ğı milyarlarca yıl koruyor­lardı ve bu da gerekli nükleer tepkimelerin oluşmasına imkân tanıyordu.

Bu tepkimelerin karbon elementiyle doğrudan bağlantılı olduğunu buldu. Karbonun C-12 izotopunun rezonansı, sadece çok düzenli bir enerjide açığa çıkıyordu. Bu gerçekleşmezse, yıldızlar karbon ürete­mezdi. Teorinin kilit noktası da buydu: Karbon yoksa insan yaşamı da olamazdı.