17. yüzyılın başında, Leonardo da Vinci, yarısı suya daldırılan bir te­kerlekle konuya yenilik getirdi. An­cak deney, ötekilerden daha inandırı­cı olmadı. Çağının her zaman ötesin­de olan İtalyan bilgin, bunun üzerine sürekli hareket olasılığından kuşku­lanmaya başladı. 17. ve 18. yüzyıllar arasında yapılan deneyler suya yöne­likti. Temel şemada, sıvının düşüşü çarklı bir tekerleği harekete geçiri­yor; bu da bir Arşimet vidasını çalış­tırıyordu. Arşimet vidasının işi, tek­rar aşağı düşmesi için suyu yukarı çıkartmaktı. Bu amaçla yaylar, sar­kaçlar, mıknatıslar; hatta suyun çok ince kılcal borularda yükselmesin­den bile yararlanıldı.

1775'te Fransız bilgin Laplace'ın etkisiyle, Kraliyet Bilimler Akademisi, sürekli hareket sağladığı öne sürülen hiçbir devridaim maki­nesini artık incelemeyeceğini ilan et­ti. Karar, sürekli hareketin bilimsel yönden çürütülmesine değil, deney­lere (çalışmadığı için) dayanıyordu.

Fransız bil­gin Lavoisier, insanlarla hayvanların, nefes alırken ve hareket ederken, be­sinlerden alınan enerjiyi yavaş yavaş yaktıklarını gösterdi. Ve böylece sü­rekli hareket eden hayvan-makine düşüncesi de kesin olarak çöktü. Bu­na karşın, bazı araştırmacılar, konuyu savunmaya devam ettiler. Yine 1800'e doğru, İtalyan fizikçi A.Vol­ta elektrik pilini icat ettiği zaman, icadın yıpratmayacağı (kullanılsa bi­le) ve hiç durmadan enerji verebileceği sanıldı. Gerçek böyle çıkmayın­ca da bir yapım hatası üstünde durul­du. Pil ya da dinamoyla sürekli hare­ket sağlama ümidi, 1850'de Joule'ün, enerjinin karşı konmaz bir şekilde ısıya dönüştüğünü göstermesiyle cid­di olarak yıkıldı.