Bu dönemin şartlarında, Anadolu'daki film ticareti ya da sinema işlerinin üç yoldan yürütüldüğü görülür. Birinci­si, Anadolu'daki sinema işlet­mecisinin İstanbul'da anlaş­malı olduğu film şirketine, halkın en çok rekabet ettiği artistler ve film türlerini dik­kate alarak hazırladığı film listesini göndermesinin ardından, dağıtım şirketinin isteni­len filmleri salon sahibine ulaştırma yoluyla gerçekleşir.

İkincisi, taşradaki sinema işletmecisinin İstanbul'a gidip halkın beğenisini göz önünde bulundurarak seçtiği filmler­den oluşuyordu. Film sahibiyle işletmeci arasında "Kanlı Çiftlik 10 Lira, Ziynet Kadını 20 Lira" gibi her filmin ayrı pazar­lığı yapılır. Bu pazarlıkta mik­tarı belirleyen faktör filmlerin başrol oyuncularıdır. Oyuncu­lar popüler ise filmin kira bede­li artar. Pazarlığın bitimini mü­teakip sinema işletmecisinin, on ya da yirmi gün için kirala­dığı on-on beş filmlik paket programla İstanbul'dan ayrıl­masıyla gerçekleşir. Üçüncü yol da, Suriye ve Yunanistan üzerinden taşraya kaçak olarak sokulan filmler sayesinde gerçekleşir.

Cumhuriyet dönemi taşra­sında salon işletmeciliği ya da film gösterileri yapmak için neler gerekiyordu? Bu sorunun cevabını Türk Sinema Dergisi'nin başyazarı Antuan Pol'ün bir film taciriyle yaptığı sohbette, film taciri şöyle izah eder: "Bu iş pek gelirlidir. Ufak bir sermaye, sabır, sebat, cesaret ve biraz­da talih lazım. Fakat talih, ken­disini kullanma­yı bilen herkese güler yüz göste­rir."

Ancak, taş­rada film göste­rimlerinin daha da yaygınlaşma­sını ve küçük sermaye sahiple­rinin bu işe so­yunmalarını en­gelleyici önemli bir sorun vardı; o da elektri­ğin taşranın büyük bir kısmın­da olmayışıydı. Gerek elektrik sorununu ortadan kaldıran je­neratörlerin çok pahalı oluşu, gerekse İstanbul'a yapılması zorunlu seyahatlerin de pahalı ve meşakkatli oluşu bu duru­ma eklendiğinde, küçük ser­mayenin bu işe girmesini önemli ölçüde engellemiştir.