Özellikle İtalyanlar için makarna o kadar vazgeçilmezdi ki, La Sca­la'nın sanatçıları, turneye çıktıkların­da gidecekleri ülkelerle yaptıkları kontratlara "günde en az bir öğün makarna" şartını koyduruyorlardı. Müzik dünyasının en ünlü makarna­cısı Enrico Caruso ise, "Enginar, doğru pişirildiğinde şarkı söyler. Ama, spagetti doğru yapılırsa insana şarkı söyletir" diyordu...

Avrupa ve Amerika'da uzun yıllar "fakir yiyece­ği" olarak kabul edildi

 

Makarna ve spaghetti, Avrupa ve Amerika'da uzun yıllar "fakir yiyece­ği" olarak kabul edildi ama, daha es­kilerde durum tam tersiydi. 1800'lü yıllarda ilk makarna fabrikalarını ku­ran Napolililer, sürekli sebze yedikle­ri için "yaprak yiyici" olarak tanın­mışlardı. Çünkü, o zamanlar makarna yemek çok lükstü ve üst tabakanın yi­yeceği olarak biliniyordu. 18 ve 19. yüzyılda Napoli'ye uğrayan gezgin­ler, ülkelerine makarna kapları ve tahta makarna kaşıkları ile dönmeye başladılar. O yıllarda makarna, tabak­tan elle almıyor ve baş geriye atılarak ağıza bırakılıyordu. Çünkü, uzun spaghettileri yemenin en kolay yolu buydu.

Ne var ki, tüm dünyada bu denli sevilen bir yiyeceğin düşmanları da vardı

 

Bunların en ünlüsünün, inanıl­ması güç ama, bir İtalyan, "Il Duce" adıyla tanınan faşist lider Benito Mussolini olduğu iyi biliniyor. "Du­ce", faşizmin ilk yıllarında fütürist bir yazar olan F.T. Marinetti'den yana tavır takınmış ve onun gibi, makarna yiyen insanların "tembel, şişman ve uykucu" olduğuna inanmıştı. Oysa Mussolini, kısa süre sonra büyük bir savaşa sokacağı halkının "zayıf, ciddi ve çalışkan" olmasını istiyordu. Ne var ki, daha önceleri İtalya'yı ele geçi­ren Napoleon'un bile makarnaya aşık birisi olduğunu duymamıştı. Mussoli­ni'nin, yine de sevgilisinin evine koşa koşa gidip makarna atıştırdığı konu­sunda şüpheler mevcut...