Ama asıl daha önce Gharles Perrault tarafından yazılan "Külkedisi”nde konu çok daha dikkat çekici ele alın­mış: Prens, Külkedisi Sindirella'nın küçücük altın terliklerinden, daha doğrusu onu süsleyecek zarif ayaklarından çok etkileniyor. Böylelikle çok eski bir güzellik idealini, yani küçük kadın ayaklarının daha çekici olduğu düşüncesini bir daha günde­me getirmiş oluyordu. Masalın böyle bitmesi, kuşkusuz bir rastlantı değil­di. Bu masalın kaynağı Çin'den geli­yordu. Ve orada, küçük kadın ayaklarına duyulan tutku, iç karartan bir gelenekle en üst seviyeye tırmandırıl­mıştı.

Küçük ayaklara sahip olması için, üst tabakaya ait kadınların ayak­lan daha altı yaşından itibaren aşağı­ya doğru kıvrılıp bağlanıyordu. Daha sonra, her iki haftada bir iki santim daha kısa yem ayakkabılar giydirili­yordu. 7,5 santimetre uzunluğa sahip ünlü lotus ayaklan böyle yaratılıyor­du. Kadınların küçük ayaklı olması­nın Çinli erkekler için birçok avantajı vardı: Bu ayaklarla kaçamadıkları ve çalışamadıkları için, onlar üzerinde rahatlıkla hakimiyet kurabiliyorlardı. Minik adımlarla yürüyebildiklerinden, vajina kasları çok geç yaşlara kadar çalışmış oluyor, erkekler de buna çok değer veriyordu.

Avrupalıların ayaklara bakış açısı daha farklı... Avrupa kültürüne göre, güzel bir kadın ayağının yüksek ke­merli olması gerekiyor. Öyle ki, ayak tabanı ile parmak uçları arasından ince bir su akıntısı, ayak derisine do­kunmadan rahatlıkla akabilmeli... Yüksek topuklu ayakkabılar, ayak köprüsünü istenilen yüksekliğe çıkar­tarak arzulanan çekiciliği yaratıyor­lar, özellikle de kaldırımda çıkardığı tak-tak sesiyle...

Aslında ayaklar tarih boyunca çok önemsenmişti. Eski tarihlerde savaş yapıldıktan sonra kazananlar boş ye­re ayaklarını yenilenlerin sırtına basmıyorlardı. Bu, büyük bir zafer gös­tergesiydi. Peki yenilen ne yapıyor­du, o da zafer sahibinin ayaklarına kapanıyordu. Günlük yaşamda da in­sanlar psikolojik savaşlar yaparken "birbirinin ayağına basmak" deyi­mini sıkça kullanıyorlar.