Louvre, Paris'te Seine'nin sağ kıyısında bulunan bir sanat ve antika müzesidir. 60.600 metrekare bir alanı kaplayan ve 380.000'den fazla nesne ve 35.000 sanat eseri ile Louvre, dünyanın en büyük müzesidir.

İlk olarak 1793'te Terör Saltanatı olarak bilinen Fransız Devrimi döneminde bir müze olarak açıldı. Bir zamanlar kraliyet sarayı olan bir binada halka bir sanat müzesi açma eyleminin doğası gereği devrimci olduğu söylendi.

Müze, Venüs de Milo heykeli, Leonardo Di Vinci'nin Mona Lisa'sı ve Son Akşam Yemeği gibi dünyanın en ünlü ve değerli eserlerinden bazılarına ev sahipliği yapıyor.

Mimari açıdan, Louvre kesme taştan yapılmıştır ve dört ana seviyede kanat ve süslü hafif yaoıdan oluşan geniş bir komplekstir. Birleştirilmiş gibi görünse de, aslında birkaç yüzyıl boyunca meydana gelen birçok inşa, tadilat, yıkım ve restorasyon aşamasının sonucudur.

Müze, aslen 12. yüzyılın sonlarında II. Phillip tarafından inşa edilen Louvre Sarayı'nda yer almaktadır. 1682'ye kadar Fransız krallarının ikametgahı olarak kaldı. Louvre, Orta Çağ boyunca sık sık değiştirildi, 14. yüzyılda Charles V tarafından bir rezidansa dönüştürüldü ve 1546'da Francis I tarafından Fransız Rönesans tarzında yenilendi.

Mimar Pierre Lescot, Fransa'da saf klasik fikirleri uygulayan ilk kişilerden biriydi ve Louvre'u Rönesans'ın en etkili binalarından biri haline getirdi. Kendine özgü çift eğimli tavan arası çatısı, Avrupa ve Amerika Birleşik Devletleri'nin yanı sıra Paris'teki birçok 18. yüzyıl binasının ilham kaynağıydı.

Louvre'un binaları 19. yüzyılda genişletildi. 1871'de kurulan ve yalnızca birkaç ay süren sosyalist bir hükümet olan Paris Komünü'nün sonlarına doğru, Louvre'un batı kanadı olan Tuilleries Sarayı, Fransız ordusunun şehri geri almasından kısa bir süre önce yandı. Bina, sonunda yıkılmadan ve Tuilleries bahçeleri ve çağdaş Louvre'un orta avlusu ile değiştirilmeden önce birkaç yıl ayakta kaldı.

1989'daki Fransız Devrimi'nin iki yüzüncü yıl kutlamaları için Başkan Mitterrand, Louvre Piramidi'ni inşa etmek için Çinli-Amerikalı mimar Ieoh Ming Pei'yi görevlendirdi. İlk ortaya çıktığında tartışmalı olmasına rağmen, o zamandan beri onu çevreleyen klasik mimariyle başarılı bir modernist yan yana olarak kabul edildi. Çelik ve camdan yapılmış, 20,6 m yüksekliğe ve 35 m kare tabana ulaşan Cheops piramidi ile aynı oranlarda tasarlandı. Piramidin yüzleri yaklaşık 700 cam bölmeyle kaplıdır.

Louvre, yılda yaklaşık 9,6 milyon ziyaretçi alan Paris'in en önemli turistik mekanlarından biridir.

Eveett şimdi sırlar odasının kapısını aralama vakti...

Mimar I.M. Pei'nin şerefine, Louvre'un tarihine dalıyoruz:

Louvre müzesi, ondan yaklaşık 700 yıl önce gelen, ancak şimdiki canlılığının çoğunu 1980'lerdeki yenilemelerine borçlu olan bir kültür merkezidir.

Ancak önce zamanda geriye gidelim. Müze, bir kale olarak inşa edildiği 12. yüzyıla kadar uzanıyor - pek çoğunun ilk önce Mona Lisa'nın nihai evi ile ilişkilendiremeyeceği bir gerçek bu. Kaleymiş kale...

Salonları bir zamanlar garip bir kraliyet ritüeline ev sahipliği yapıyordu:

Louvre bir müze olmadan önce, birkaç nesil krala ev sahipliği yapan bir kraliyet ikametgahıydı. Kral Henry IV onların arasındaydı ve Louvre'un salonlarında Kraliyet Dokunuşu olarak bilinen krallara özgü bir ritüeli hayata geçirdi.

O zamanlar Fransız kraliyetlerinin, tanrı tarafından verilen yönetme yetkisine sahip oldukları düşünülüyordu. İlahi desteğin böyle bir avantajı mı var? NE? Şişmiş lenf düğümleri, tüberkülozun bir yan etkisi gibi hastalıkları sadece bir dokunuşla iyileştirme yeteneği. NE? Ve böylece, IV. Henry, Louvre'un salonlarından birinde tüberküloz hastaları aldı, hastaları kutsal suyla meshederken, “Le roy te touché, dieu te guerit” (“Kral sana dokunuyor, Tanrı seni iyileştiriyor”) dedi.

Kamusal sanat kavramına öncülük etti:

Louvre'da saatlerce eskiz çizen günümüz Parisli sanatçıları, halk arasında orada yaşadıklarını iddia edebilirler. Ancak 17. ve 18. yüzyıllarda sanatçılar Louvre'da gerçekten yaşadılar. CİDDİLİ YANİ.

Louis tahtı devralmadan önce, birkaç kuşak kraliyet Louvre'u evi olarak adlandırmıştı. Ancak Sun King 17. yüzyılın sonlarında Versailles'a taşınmayı seçtiğinde, sanatçıların taşınmasına izin verdi. Orada fikir alışverişinde bulundular, resimleri kopyaladılar ve kendi projeleri üzerinde çalıştılar.

Bina kısa sürede sanat dünyasının çekirdeği haline geldi. Fransız Devrimi'nden (1789-1799) sonra, Louvre resmen bir saraydan bir halk müzesine dönüştürüldü. O zamanlar, halkın büyük sanat eserlerine erişmesine izin vermek, yeni bir kavramdı - belli ki kalıcı bir gücü vardı. Müze, Fransız devriminin on günlük haftasında çalıştı: haftanın ilk altı günü sadece sanatçılara, sonraki üç günü halka erişime açıldı ve son gün onarımlara ayrıldı.

Pei'nin cam piramidi manzara ile iç içe geçmişti -onunla savaşmak değil tabi:

Açıkçası, Louvre zengin bir tarihe sahiptir ve böylesine önemli bir geçmişe sahip bir binayı modernize etmek küçük bir girişim değildir. Böylece 1983'te Fransız cumhurbaşkanı Francois Mitterand, Pei'yi hasta binayı canlandırmaya çağırdığında, mimarın tasarımını düşünmek biraz zaman aldı.

Pei, projeyi dört ay boyunca kendi ekibinden bir sır olarak sakladı ve planları hazırlamadan önce müzeye birkaç gizli gezi yaptı. Sonunda kalemi kağıda döktüğünde, planları arasında yeni bir giriş, müzeyi daha keyifli hale getirmek için bir oda ağı (bir bilgi merkezi, bir kafeterya) ve ünlü cam piramit vardı.

Tasarım açıklandığında, o zamanlar Parisliler için bir skandaldı. Bir New York Times eleştirmeninin 1985'te yazdığı gibi, Pei'nin piramidi “devasa, yıkıcı bir alet”ti. O zamanlar baskın olan duygu, Pei'nin piramidinin barok çevresine karşı keskin bir şekilde çıkıntı yapan modernist bir göz kamaştırıcı parça olduğuydu.

Ama belki de Pei'nin eleştirmenleri, tasarımını peyzajıyla ne kadar titizlikle birleştirmeye çalıştığını bilselerdi daha nazik olurdu.

Pei'nin ekibinden bir mimar olan Michael Flynn'in Architect Magazine'i anımsattığı gibi, Pei camın "süper net" olmasını istedi - bu nedenle camın içinden bakarsanız, cam "mevcut binaların rengine ilişkin algınızı değiştirmez" ” Şeffaf cam kulağa uzun bir sipariş gibi gelmiyor, ancak o zamanlar binalarda kullanılan çoğu camın yeşilimsi bir tonu vardı. Flynn, mükemmel berraklıkta cam bulmanın "çok fazla ayak işi" olduğunu söyledi.

Çerçeveyi tasarlamak daha az zahmetli değildi. Pei, metali çevredeki binaların çatılarının rengiyle eşleştirmek istedi. Görünüşe göre, bu binalar grinin 11 tonunu taşıyordu - bu nedenle, hangi tonun seçileceği konusunda da uzun konuşmalar yapıldı.

Son olarak, boyut. Mevcut binalara göre piramidin yüksekliği üzerine bir çalışma yapılmıştır. Pei'ye göre piramit, belirli bir çizginin altına düşecek şekilde tasarlandı, bu yüzden çatılardan dışarı çıkmayacak. Mimar gerçekten parçanın mümkün olduğunca göze batmamasını istedi - bu da tartışmayı durdurmadı, ancak onu bağlamsallaştırmaya yardımcı oldu.