Grandük ve Purişkeviç, Raspu­tin'in ellerini kızıl kemeriyle bağlaya­rak cesedini eski bir perdeye sarıp otomobile yüklediler. Grandük direk­siyona geçti, diğerleri de arabaya doluştular, hızla Neva Nehri'ne doğ­ru gittiler. Cesedi, su almak için buz­da açılan deliklerden birine attılar.

Bunlar olup biterken, Yusupov da kendine gelmiş ve yaptıklarının ne sonuç doğuracağını düşünmeye baş­lamıştı. Silah kullanılmıştı, sesi du­yulmuştu, ortalık kan içindeydi ve bir polis memuru maktulü görmüştü. So­nunda bir çare buldu; köpeklerinden birini öldürerek Rasputin'in kanlı iz­lerinden sürükletti ve öldüğü yere bı­raktı. Ama bu basit çözüm kimseyi inandırmadı. Polis raporunu vermiş­ti. Olayın ertesi günü Çariçe ve hükü­met, Rasputin'in Prens Yusupov ve Grandük Dimitri tarafından pusuya düşürüldüğünü öğrendi. Çariçe, he­men Çar II. Nikola'ya haber verdi.

Polis, Rasputin'in cesedini 19 Aralık günü buzlar arasında buldu. Otopsi yapıldığında, Rasputin'in su­ya atıldığında ölmemiş olduğu ortaya çıktı. Ciğerlerinde su vardı; öl­meden önce ellerini çözmeyi ba­şarmış, ama boğularak ölmüştü. O gece için bir kilise hastanesine kal­dırılan ceset, ailesinin Pokrovskoye'ye gömülmesi istemine karşın ertesi gün bir tabuta konarak Çarkoeseio'ya nakledildi ve 21 Aralık günü Kraliyet Sarayı'nın bahçesin­de toprağa verildi. Cenazede sade­ce Çariçe, çocuklar, Anna Vyurubova, Protopopov ve birkaç subay var­dı. Rasputin'e "oğlunun kurtarıcısı" gözüyle bakan Çariçe, tabut kapa­nırken içine şu mesajı koydu: "Muh­terem peder, beni takdis et ki, bu dünyada katetmem gereken me­şakkatli yolu aşmak için cesareti kendimde bulayım. Bizi duaların­dan eksik etme... Alexandra..."