Kurakçıl bitkilerin bazıları su kay­bının önüne geçmek için diken biçi­mine dönüşerek yapraklarının alanını en aza indirirken, diğer bazı kurakçıl bitkiler tüm hacimlerini küçültüyor­lar. Örneğin, öyle şekiller alıyorlar ki, aynı hacme sahip bir başka bitki­ye oranla 300 kez daha küçük hale gelebiliyorlar. Bunun için de genel­likle silindir biçimini tercih ediyor­lar. Böylece vücutlarının güneş ve rüzgar ile temas eden alanı azalıyor ve bu da onların su kaybını önlüyor.

Kurakçıl bitkilerin çok büyük bir bölümü elde ettiği suyu hemen tü­ketmiyor; onu stokluyor ve kurak dönemde bu sudan yararlanıyor. "Yağlı bitkiler" de denilen sukulentler -ki kurakçıl bitkilerin büyük bir çoğunluğunu oluşturuyor­lar- bu konuda üstün bir performan­sa sahipler... Mum kaktüsü, dalla­rındaki hücrelerin içinde 5 ile 10 to­na yakın su stoklayabiliyor. Agav ve taş bitkileri suyu daha çok yap­raklarında depoluyorlar. "Pachypodium" türü kaktüslerde ise, suyun depolandığı yer bitkinin kökleri... Öte yandan, bazı kökler sadece su stoklamakla yetinmiyorlar. Örne­ğin, "Peyotl" türü kaktüslerin kökle­ri genişleyip daralıyor ve bu hare­ketlerle bitkinin kendisini güneş ışınlarından korumak için toprağın içine çekmeye çalışıyor.