Yeryüzünde iftiraya uğramış insanlar olduğu gibi, iftira­ya uğrayan ve topluca suç­lanan milletler de var... Günümüz iletişiminin henüz hayal, görüntünün oldukça silik, haberleş­menin açıkça sakat, bilginin düpedüz yalan, deneyin alabildiğine eksik ol­duğu ve eğrinin doğrudan ayırt edile­mediği karanlık çağlarda örnekleri pek fazla görülen bu suçlama ve ifti­ralar, ayrıca milletlerin topluca sergi­ledikleri ve kalın çizgilerle birbirin­den ayrılan karakter farklılıkların­dan da kaynaklanıyordu...

Yüzyıllarca korku ve dehşet içinde yaşadı insanlar... Doğadan korktular, ele geçiremedikleri güçler­den korktular, birbirlerinden korktu­lar, anlamadıkları şeylerden dehşete düştüler... Başlarına ne geldiyse, ne­denlerini bir türlü bilemediler. Bu yüzden de, topluca suç işledikleri halde bu suçlan bazen bireylere, ba­zen kalabalıklara yamadılar...

İşte, böyle bir ortamda dünyaya yayılmaya başlayan Türk milleti de bu çeşit iftiralardan payına düşeni aldı... Ortaçağ'da bilinmezlik, korku ve dehşetle açılan gözler, As­ya'dan kopup gelen ve birkaç defa Avrupa'nın kapılarını zorlayan bu ulu­sa karşı kuşkularla doldu... Onlar "Türk" diyorlardı... Savaşçı, yerinde durmaz, zıpkın gibi bir kavimdi... Şair Faruk Gürtunca, yakın zamanda bu kavmin tarifini şöyle yapmıştı:

 

Delmiş Roma 'nın kalbini mızrak gibi Hunlar
Göktürkler'i Uygurlar, Oğuzlar, Peçenekler...
Türk 'ün yüce tarihine binbir zafer ekler...
Dünya atının nalları altında ezildi
Kaç haçlı sefer göğsüne çarpınca kesildi
Bir gün gemiler dağlara tırmandı denizden
Kudretle zafer bizlere miras dedemizden...
Ama batılılar aynı görüşleri taşımı­yorlardı...
"Mamma mia, gli Turchi!" (Anacığım, Türkler!)